فَلَم يَسيرُوا فَلقَى النَّبىُّ 6 رَجُلًا منهُم فَقَالَ يَا فَلَانُ مَا لَكَ أَ مَا انطَلَقتُم قَالَ يَا رَسُولَ اللَّه اميُرنَا يَشتَكى رجلهُ فَاتَاهُ النَّبىُّ 6 او بَعَثَ الَيه فَقَال بسم اللَّه وَ باللَّه وَ اعُوُذ بعزّة اللَّه وَ بقُدرَته من شَرِّ مَا فيهَا سَبعَ مَرَّاتٍ فَبَرَءَ الرَّجُلُ فَقَالَ لَهُ يَا رَسُول اللَّه أَ تُؤَمِّرَهُ عَلَينَا وَ هُوَ اصغَرُنَا فَتَذَكَّرَ النَّبىُّ 6 قَرَاءَتَهُ للقُرآن‌[1].

نوادر الاصول از محمد بن على حكيم ترمذى، چاپ آستانه، ص 332 [ص 141 قصص مثنوى‌]

[ «لاجرم اغلب بلا بر انبياست»]

631-

اشاره است به حديثى كه در ذيل شماره (557) مذكور افتاد.

[ص 124 احاديث مثنوى‌]

[1] - از عثمان بن عفّان نقل شده كه رسول خدا6 سپاهى را( براى جهاد با كفّار) روانه ساخت و كسى را فرمانده آنان كرد كه جوان‌تر از همه بود. تأخيرى در حركت ايجاد شد، پيامبر خطاب به يكى از سپاهيان فرمود هنوز نرفته‌ايد؟ وى پاسخ داد علتش اين است كه فرمانده ما به درد پا مبتلا شده است. فورا پيامبر پيش او رفت- يا كسى را نزدش فرستاد- و براى شفا يافتنش اين دعا را هفت بار تكرار كرد: به نام خدا و با پناه بردن به عزت و قدرتش از شرّ و بديهاى موجود.

طولى نكشيد كه فرمانده شفا يافت. آن سپاهى گفت اى رسول خدا آيا فرماندهى بر ما را به كسى داده‌اى كه از همه ما جوان‌تر است؟ پيامبر6 فرمود آرى، سببش امتيازى است كه او نسبت به بقيه دارد. او قارى قرآن است.