كه بدين صورت نيز روايت مى‌شود:

الموتُ رَيحَانَةُ المُؤمن‌[1].

جامع صغير، ج 1، ص 128، كنوز الحقائق، ص 138، المنهج القوى، ج 4، ص 235 [ص 121 احاديث مثنوى‌]

[ «بو مُسَيلم گفت خود من احمدم!»]

617-

اشاره است به داستان مسيلمه كذاب ملقب به رحمن اليمامه كه در آخر عهد حضرت رسول 6 مدعى نبوت شد و مردم يمامه را بفريفت و سرانجام در زمان خلافت ابو بكر در جنگ يمامه بقتل رسيد. رجوع كنيد به: تاريخ طبرى، ج 3، ص 166، 243 [ص 139 قصص مثنوى‌]

[حق به باطن نى به ظاهر بنگرد]

618-

اشاره است به حديثى كه در ذيل شماره (316) آورده‌ايم.

[ص 121 احاديث مثنوى‌]

[گاه بر لب مدح و در دل كينه‌هاست!]

619-

ظاهراً مضمون اين حكايت مأخوذ است از قطعه ذيل از بشّار بن برد:

عيون الأخبار، ج 3، ص 162 و نظير آن بيت ذيل است:

[1] - مرگ، گل خوش بوى مؤمن است.

[2] -( شاعر خطاب به ممدوح خود:) در گفته‌هايم تو را ستايش مى‌كنم، ولى زبان حالم خلاف آن را مى‌گويد! و همين مرا شرمنده مردم كرده است.

گفته بودم هر كس به ابو حفص روى آرد مورد احسان قرار مى‌گيرد. اما تهيدستى من خلاف گفته‌ام را ثابت مى‌كند!