گفتى و قصدهاى صريح كردى. و برهان اسلام اين معانى را در ضمير جاى دادى و او را برنجانيدى. و كار به جايى رسيد كه از اين پسر بيزار شد. و قطعه‌اى گفت در اين معنى به تازى كه اين دو بيت از آخر آن است:

و نظام، مغامز اين قصه‌ها را مى‌دانست. آخر الامر فرصت نگاه داشت وقتى كه برهان اسلام غايب بود و حرم او به ديهى بودند در خانه شد و صندوقچه زرّينه زن پدر به دست آورد و تمامت زرّينه از آنجا بيرون گرفت. و آلتى مخروط بساخت و بر آنجا اين ابيات نبشت:

و چون اين فعل بكرد از بخارا رحلت كرد و به مرو رفت. و از آنجا نامه‌اى نبشت و رابّه خود را هجوى كرد كه يكى از آن جملت اين است:

و بعد از آن قمر الدين ملك آموى او را استدعا كرد و به آموى رفت و مدّتى در آنجا بود تا وقتى كه دعاى مؤلف اين اوراق از مرو مراجعت مى‌كرد و به بخارا مى‌رفت. روزى چند در آموى به خدمت او استيناس طلبيده آمد. و نامه‌ها نبشت و يكى از آن جمله به خدمت والد قطعه‌اى در قلم آورده بود بر اين جملت:

[1] -( خطاب به همسرش) كسى كه به قصد حرام به تو خيره شود مرتكب زناى چشم شده اما با چشمى كه معيوب و ناتوان از ديدن است!( خطاب به فرزندش) تو با ارتكاب به گناه فقط به من ستم و خيانت نمى‌كنى بلكه به اسم خودت- محمّد- نيز كه مقدس است، ستم روا داشته‌اى!