گفت هارون عشق مجنون مى‌شنود

آن هوس او را چو مجنون مى‌ربود

خواست تا ديدار ليلى بيند او

پيش ليلى يك نفس بنشيند او

خواند ليلى را و چون كردش نگاه‌

سهل آمد روى او در چشم شاه‌

خواند مجنون را و گفت اى بيخبر

نيست ليلى را جمالى بيشتر

تو چنين مست جمال او شدى‌

از جنونى در جوال او شدى‌

ترك او گير و مدارش نيز دوست‌

زان كه بر هر نيمه تركى صد چو اوست‌

گفت تو كى ديدى آن رخسار را

عشق مجنون بايد آن ديدار را

تا نبايد عشق مجنونى پديد

كى شود ليلى به خاتونى پديد

نيست نقصان در جمال آن نگار

هست نقصان در نظر اى شهريار

گر به چشم من ببينى روى او

تو نياسايى ز خاك كوى او

زشت بادا روى ليلى در جهان‌

تا بماند خويش اندر نهان‌

«تير اندازد به سوى سايه، او

تركشش خالى شود از جست و جو

تركش عمرش تهى شد عمر رفت‌

از دويدن در شكار سايه، تفت‌