[قرّة العين پيامبر شد نماز]

368-

حُبِّبَ إلَىَّ النِّسَاءُ وَ الطِّيبُ وَ جُعلَ قُرَّةُ عَينى في الصَّلَاة[1].

[1] مسند احمد، ج 3، ص 128، 199، جامع صغير، ج 1، ص 145 با تعبير: حُبِّبَ إلَىَّ من دُنيَاكُم.

حُبِّبَ إلَىَّ من الدُّنيَا ثَلَاثُ النِّسَاءُ وَ الطِّيبُ وَ قُرَّةُ عَيني في الصَّلَاة[2].

[2] [3] احياء العلوم، ج 2، ص 21 [ص 68 احاديث مثنوى‌]

[ «در يكى پيهى نهى تو روشنى»]

369-

مستند آن در ذيل شماره (341) ملاحظه كنيد. [4] [ص 68 احاديث مثنوى‌]

[برطرف سازد نجس را قُلَّتين‌]

370-

حكم شرعى و مستفاد از اين روايت است:

إذَا بَلَغَ المَاءُ قُلَّتَين لَم يَحمل الخَبَث‌[3].

[5] جامع صغير، ج 1، ص 21، با كلمه الخَبَثَ و نهايه ابن اثير، ج 3، ص 275 با عبارت:

لَم يَحمل نَجَسَاً.

[6] [ص 68 احاديث مثنوى‌]

______________________________ [1] مستدرك الوسائل ج 1 ص 419 باب 59 و بحار الأنوار ج 87 ص 343 باب 10 و در خصال ص 165 ح 218

[2] وسائل الشيعة ج 2 ص 143 باب 89 و بحار الأنوار ج 73 ص 141

[3]

قَالَ النَّبيُّ 6: جُعلَتْ قُرَّةُ عَيْني في الصَّلاة وَ كَانَ يَقُولُ: أَرحْنَا يَا بَلالُ‌

(رسول خدا 6 فرمود: روشنى چشم من در نماز نهاده شده است و همواره مى‌فرمود: اى بلال (با اذان گفتنت) به ما آرامش بده) بحارالأنوار ج 79 ص 193 باب 1- فضل الصلاة و عقاب تاركها.

يَا بلَالُ ارحْنَا بالصَّلَاة (3).

مسند احمد، ج 5، ص 364 و 371 و با لفظ:

قُمْ يَا بلَالُ فَارحْنَا بالصَّلاة

(4). و نيز:

كانَ يَقُولُ يَا بَلَالُ رَوِّحْنَا

(5). و همچنين:

يَا بلالُ اقم الصَّلَاةَ ارحْنَا بهَا (6).

در كنوز الحقائق، ص 91 و 106 و 169 مذكور است. [ص 21 احاديث مثنوى‌] (3) اى بلال با (ترتيب دادن) نماز، به ما آرامش ده.

(4) اى بلال برخيز (و اذان بگو) تا با ورود در نماز آرامش يابيم.

(5) [پيامبر] مى‌فرمود اى بلال (با ترتيب دادن نماز) به ما آرامش ده.

(6) اى بلال نماز را بر پا دار تا بدين وسيله آرامش يابيم.

[4] مستفاد است از گفته مولاى متقيان على- 7-:

اعجَبُوا لهذَا الانسَان يَنظُرُ بشَحمٍ وَ يَتَكَلَّمُ بلَحمٍ وَ يَسمَعُ بعَظمٍ وَ يَتَنَفَّسُ من خَرمٍ (1).

نهج البلاغه، ص 470 ح 8، شرح نهج البلاغه، ج 18، ص 103 ح 8 غرر الحكم ص 83 ح 1320 و در ربيع الابرار، باب ذكر اللّه و الدّعاء بدين صورت به ابن سمّاك نسبت داده شده است:

تَبَارَكَ مَن خَلَقَكَ فَجَعَلَكَ تَنظُرُ بشَحمٍ وَ تَسمَعُ بعَظمٍ وَ تَنطقُ بلَحمٍ (2).

[ص 63 احاديث مثنوى‌] (1) شگفتا به اين انسان! با تكه‌اى پيه مى‌بيند، با تكه‌اى گوشت تكلم مى‌كند، با استخوانى مى‌شنود و از سوراخى نفس مى‌كشد! (2) مبارك است آن خدايى كه تو را خلق كرد و به گونه‌اى آفريد كه با تكه‌اى پيه مى‌بينى و با تكه‌اى استخوان مى‌شنوى و با تكه‌اى گوشت سخن مى‌گويى!

[5] مستدرك الوسائل ج 1 ص 198 باب 9

[6]

قَالَ الصَّادقُ 7 إذَا كَانَ الْمَاءُ قَدْرَ قُلَّتَين لَم يُنَجِّسْهُ شَيْ‌ءٌ وَ الْقُلَّتَان جَرَّتَان (1)

(1) امام صادق 7 مى‌فرمايند: اگر آب به اندازه دو سبوى بزرگ باشد (كُر است و) هيچ چيز آن را نجس نمى‌كند و دو قله دو ظرف بزرگ است.

[1] - زنان و بوى خوش مورد علاقه منند و روشنايى چشمم در نماز است.

[2] - من از دنياى شما به سه چيز علاقه دارم: بوى خوش، زنان و روشنايى چشم من در نماز است.

[3] - آبى كه به اندازه دو سبوى بزرگ باشد( كُر است و) نجس را بر طرف مى‌كند.