[هست گورستان مگر خانه فقير!]

363-

مأخذ آن حكايتى است كه در اغانى، تأليف ابو الفرج اصفهانى، طبع بولاق، جلد 15، ص 37 و در محاضرات راغب، جلد 1، ص 314، و در المحاسن و المساوى، تأليف ابراهيم بن محمد بيهقى، طبع مصر، جلد دوم، صفحه 231 نقل شده است و ما آن را به نقل از كتاب اغانى در اينجا مى‌آوريم:

قَالَ (ابنُ دَرَّاج الطُّفَيلىُّ) مَرَّت بى جنَازَةٌ وَ مَعىَ ابنٌ وَ مَعَ الجنَازَة امرَأَةٌ تَبكيه وَ تَقُولُ بكَ يَذهَبُونَ الَى بَيتٍ لَا فرَاشَ فيه وَ لَا وطَاءَ وَ لَا ضيَافَةَ وَ لَا غطَاءَ وَ لَا خُبزَ وَ لَا مَاءَ فَقَالَ لى ابنى يَا ابَت الَى بَيتنا وَ اللَّه يَذهَبُونَ بهَذه الجنَازَة فَقُلتُ لَهُ وَ كَيفَ وَيلَكَ قَالَ لَانَّ هَذه صفةُ بَيتنَا[1].

و همين حكايت را عبيد زاكانى در لطائف بدين طريق آورده است:

جنازه‌اى را بر راهى مى‌بردند. درويشى با پسر بر سر راه ايستاده بودند. پسر از پدر پرسيد كه بابا در اينجا چيست؟ گفت آدمى. گفت كجاش مى‌برند؟ گفت به جايى كه نه خوردنى باشد نه پوشيدنى نه نان نه آب نه هيزم نه آتش نه زر نه سيم نه بوريا نه گليم.

گفت بابا مگر به خانه ماش مى‌برند! لطائف عبيد، صفحه 116 [ص 77 قصص مثنوى‌]

[قصّه روباه و طبل پر صدا]

364-

[1] -( ابن دراج طفيلى) نقل كرده است كه با فرزندم از جايى مى‌گذشتيم. زنى همراه جنازه‌اى رد مى‌شد. زن مى‌گريست و خطاب به ميت مى‌گفت تو را به جايى مى‌برند كه از فرش و گستردنى و پذيرايى و پوشيدنى و نان و آب خبرى نيست.

فرزندم گفت پدر حتماً جنازه را به خانه ما مى‌برند! گفتم اى واى، اين چه حرفى است كه مى‌زنى؟ گفت مگر نه اين است كه آن زن خانه ما را توصيف كرد!