«فَإِذا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِيهِ مِنْ رُوحِي فَقَعُوا لَهُ ساجِدِينَ»[1].

3. امانت خود را بدو سپرد:

«إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمانَةَ عَلَى السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ الْجِبالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَها وَ أَشْفَقْنَ مِنْها وَ حَمَلَهَا الْإِنْسانُ»[2]

4. همه اسماء را به وى آموخت:

«وَ عَلَّمَ آدَمَ الْأَسْماءَ كُلَّها»[3]

5. همه فرشتگان را به سجده بر او واداشت:

«وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ فَسَجَدُوا»[4]

6. مقام خلافت از خود را در زمين بدو بخشيد:

«إِنِّي جاعِلٌ فِي الْأَرْضِ خَلِيفَةً»[5]

7. هر آنچه را در آسمانها و زمين بود مسخر وى گردانيد:

«وَ سَخَّرَ لَكُمْ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً»[6]

آن گاه به خود در اين آفرينش برتر تبريك گفت:

«ثُمَّ أَنْشَأْناهُ خَلْقاً آخَرَ فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِينَ»[7]

اين ويژگى‌هاى هفت گانه است كه انسان در اصل آفرينش و آغاز پيدايش بدانها مفتخر شده و بدين سان مخلوق برتر نام گرفته است. اينك به توضيحات بيشترى در اين زمينه مى‌پردازيم:

[1] . حجرات/ 29. و ص/ 72. و در سوره سجده نيز با تفاوتى اندك بدين صورت است:« ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فِيهِ مِنْ رُوحِهِ».

[2] . احزاب/ 72.

[3] . بقره/ 31.

[4] . بقره/ 34.

[5] . بقره/ 30.

[6] . جاثيه/ 13.

[7] . مؤمنون/ 14.