كوتاهى وى را مجازات مى‌كند، 4. حضرت هارون اگرچه دليل خود را بيان مى‌كند، اما ايشان در مبارزه با گوساله‌پرستان كوتاهى كرده بود، 5. چون حضرت هارون عليه السلام در اين مبارزه كوتاهى‌كرده بود، حضرت موسى عليه السلام براى ايشان، از خداوند طلب مغفرت كرد. آيت‌الله معرفت (ه) با توجه به اين مقدمات نهايتاً نتيجه مى‌گيرند كه برخورد حضرت موسى عليه السلام، آن‌گونه كه برخى تصور كرده‌اند، ظالمانه نبوده است.

اين تحليل داراى چند نقطه قوت است كه عبارتند از: 1. توجه به زمان وقوع حادثه و شخصيت حضرت موسى عليه السلام؛ 2. بهره‌گيرى از اين اصل عقلائى كه «هر زمانى در حيطه مسؤوليت شخصى نارسائى اتفاق افتاد، آن شخص بايد پاسخگو باشد و اولًا بايد به وى، با نگاه متهم نگاه كرد»، براى توجيه برخورد تند حضرت موسى عليه السلام، به‌كارگيرى اين اصل كمك زيادى به توجيه رفتار حضرت موسى عليه السلام مى‌كند؛ 3. اشاره اجمالى به جنبه اصلاحى بودن اقدامات حضرت موسى عليه السلام.

اما با وجود اين نقاط مثبت، ابهاماتى هم مشاهده مى‌شود كه عبارتند از: 1. ادله و شواهد زيادى حاكى از اين است كه حضرت هارون عليه السلام در امر رهبرى بنى‌اسرائيل و مبارزه با گوساله‌پرستان مرتكب هيچ كوتاهى و سستى نشده است. از اين رو اثبات درجاتى از كوتاهى براى حضرت هارون عليه السلام هم از جهت بنا و هم از جهت سازگارى با مبناى عصمت مطلق انبياء مبهم است، 2. طلب مغفرت حضرت موسى عليه السلام براى حضرت هارون عليه السلام دال بر كوتاهى ايشان نيست، زيرا اين دليل اعم از مدعاست.