مكتب سوم، مكتب تأويل‌گراست كه پيروان اين مكتب بيشتر از بين فلاسفه و عرفا هستند و به بطن قرآن توجه دارند. اينان قرآن را به گونه‌اى تفسير مى‌كنند كه هيچ هماهنگى بين ظاهر و باطن نيست. به‌طور كلى روش اين مكتب تفسيرى بين عموم مسلمانان ناپسند است و برداشت‌هاى آنان به عنوان كشف مقصود خداوند حجيتى ندارند.

در اوايل قرن سيزدهم كه ابزارهاى فهم فزونى يافت و نيازها گسترده و پيچيده شد، رويكرد جديدى به تفسير قرآن حس شد و آن رويكرد با عنوان مكتب تفسير عصرى مطرح شد. اين مكتب مى‌كوشد تا چهره‌اى نو و متناسب با نيازهاى زمان از قرآن به مردم نشان دهد. اين مكتب چهار گرايش عمده دارد كه عبارتند از گرايش علمى، اجتماعى، سياسى و عقلى افراطى كه برخى از مفسران در اين گرايش‌ها از حد اعتدال خارج شده و دچار تفسير به رأى شده اند.