منابع و مأخذ

1. قرآن كريم، ترجمه: ناصر مكارم شيرازى، دارالقرآن الكريم، قم، چ دوم، 1373 ش.

2. ابن معصوم، صدرالدين، انوار الربيع فى انواع البديع، نجف، چ اول، 1389 ق.

3. ابن منظور، جمال‌الدين، لسان العرب، دار صادر، بيروت، 1414 ق.

4. اقبال، ابراهيم، فرهنگ نامه‌ى علوم قرآن، اميركبير، تهران، چ اول، 1385 ش.

5. الألوسى، على، روش علامه طباطبائى در تفسير الميزان، ترجمه: سيدحسين ميرجليلى، نشر بين الملل، چ اول، 1381 ش.

6. بنت الشاطى، عايشه عبدالرحمن، اعجاز بيانى قرآن، ترجمه: حسين صابرى، شركت انتشارات علمى و فرهنگى، تهران، 1376 ش.

7. دشتى، سيدمحمود، اعجاز تشريعى قرآن، دايره المعارف قرآن كريم، مركز فرهنگ و معارف قرآن، بوستان كتاب، قم، چ اول، 1385 ش.

8. ذهبى، محمدحسين، التفسير و المفسرون، دارالكتب الحديثه بقاهره، 1381 ق.

9. راغب اصفهانى، حسين بن محمد، المفردات فى غريب القرآن، دارالعلم و دار الشاميه، بيروت و دمشق، 1412 ق.

10. زمخشرى، محمود، الكشاف فى حقائق غوامض التنزيل، دارالكتب العربى، بيروت، 1407 ق.

11. سيوطى، جلال الدين عبدالرحمن، الاتقان فى علوم القرآن، ضبطه محمد سالم هاشم، ذوى القرى، قم، چ دوم، 1429 ق.

12. سيوطى، جلال الدين عبدالرحمن، الدرالمنثور فى التفسيربالمأثور، مكتبة آية الله المرعشى النجفى، قم، 1362.

13. صدر، سيدمحمدباقر، دروس فى علم الاصول، بيروت، چ اول، 1978 م.

14. طباطبائى، سيدمحمدحسين، الميزان فى تفسير القرآن، جامعه مدرسين حوزه علميه، قم، بى‌جا، 1417 ق.