بر اساس روايات و اسناد تاريخى مى‌توان وجه جمعى بين اين نسبت‌ها برقرار نمود و آن، اين‌كه اسنادى كه جمع را به ابوبكر نسبت مى‌دهند منظورشان اقدام عملى و رسمى در گردآورى قرآن بين الدفتين است. و اسنادى كه جمع را به عمر نسبت مى‌دهند، منظورشان اقدام پيشنهادى و همكارى عملى در گردآورى قرآن است و منظور از جمع در زمان عثمان نيز همسان‌سازى مصاحف در قرائت بوده است.

چنان‌كه بيان شد، در مسأله جمع و تدوين قرآن كه يكى از مباحث مهم علوم قرآنى است، تقريباً دو نظريه عمده وجود دارد: يكى اين‌كه جمع قرآن در زمان خود پيامبر صورت گرفته و به صورت بين الدفتين در آمده است كه از جمله قائلين به اين نظريه آيت‌الله خويى است؛ درمقابل نظريه ديگرى مطرح است كه مى‌گويد: قرآن اگرچه از نظر ترتيب كلمات آيات و آيات سور توقيفى است و به زمان خود پيامبر برمى‌گردد، اما ترتيب بين خود سور توقيفى نيست و گردآورى بين الدفتين پس از پيامبر اكرم انجام پذيرفته است. از جمله قائلين به اين نظريه آيت‌الله معرفت مى‌باشند. در اين نوشتار تقريباً مقايسه‌اى بين اين دو نظريه صورت گرفت و در مجموع به اين نتيجه دست يافتيم كه نظريه آيت‌الله معرفت، اگرچه در برخى استدلال‌ها قابل خدشه است، اما نسبت به نظريه آيت‌الله خويى متقن‌تر به نظر مى‌رسد.