منابع و مأخذ

1. ابن خلدون، عبدالرحمن، مقدمه ابن‌خلدون، مؤسسة الاعلمى للمطبوعات، بيروت، بى‌تا.

2. ابن‌حنبل، احمد بن‌محمد، المسند، گاگرى يايينلار، استانبول، 1402 ق.

3. ايازى، سيد محمد على. فقه پژوهى قرآنى، انتشارات دفتر تبليغات اسلامى، قم، 1380 ش.

4. ايازى، محمدعلى، نقدى بر نظريه «گفتارى بودن زبان قرآن»، پژوهش‌هاى فلسفى- كلامى، ش 4، انتشارات دانشگاه قم، 1379 ش.

5. باقرى، مهرى، مقدمات زبان‌شناسى. دانشگاه پيام‌نور، تهران، 1370.

6. حجتى، سيدمحمدباقر، پژوهشى در تاريخ قرآن كريم، دفتر نشر فرهنگ اسلامى، تهران، 1360 ش.

7. راميار، محمود، تاريخ قرآن، مؤسسه انتشارات امير كبير، تهران، 1362 ش.

8. زركشى، محمدبن‌عبداللّه، البرهان فى علوم القرآن، دارالفكر، بيروت، 1408 ق.

9. سيوطى، عبدالرحمن بن ابى بكر، الدرالمنشور فى التفسير المأثور، دارالفكر، 1378، 1420.

10. عياشى، محمدبن مسعود، التفسير، مؤسسه البعثه، 1379، 1421.

11. شحاته، عبداللّه محمود، درآمدى به تحقيق در اهداف و مقاصد سوره‌هاى قرآن كريم، ترجمه: سيدمحمدباقر حجتى، دفتر نشر فرهنگ اسلامى، تهران، 1369 ش.

12. طبرى، تفسير الطبرى المسمّى بجامع البيان عن تأويل آى القرآن، دارالكتب العلميه، بيروت، 1412 ق.

13. قاسمى، جمال‌الدين، محاسن التأويل، دارالفكر، بيروت، 1389 ق.

14. قمى، ميرزا ابو القاسم، القوانين المحكمه فى علم الاصول، دارالمرتضى، بيروت، 1430 ق.

15. قنّوجى، محمدصديق، البلغة فى اصول اللغة، دارالبشائر الاسلامية، بيروت، 1408 ق.

16. مجلسى، محمد باقر، بحارالآنوار الجامعه لدرر أخبار الأئمه الأطهار، مؤسسه الوفاء، 1403 ق.