اى كاش به كتاب معروف «الذريعة الى تصانيف الشيعه» نوشته شيخ آقا بزرگ تهرانى مراجعه مى‌كرد تا ارزش اين كتاب را نزد دانشمندان شيعه دريابد و بداند كه اين كتاب از درجه اعتبار ساقط است و شايستگى و ارزش استناد را ندارد، همان‌طور كه در بخشهاى آينده خواهيم خواند.

[تقليد كوركورانه‌]

جاى بسى تأسف و شگفتى است كه نويسنده‌اى مسلمان همانند «شيخ خالد عبد الرحمن عكّى» مدرس اداره افتاى عام دمشق، تحت‌تأثير بيگانگان كافر قرار گيرد و چرندهايشان را بى‌انديشه و كوركورانه بر زبان براند.

او مى‌نويسد: «شايد تفسير قرآن در ميان شيعيان از همه طوايف، پررونق‌تر باشد و شيعيان در اين راه خيلى گسترده عمل كرده و تفسيرهاى مخصوص به خود دارند، اما برخى از آنان در اين صحنه، به گونه‌اى زشت و ناپسند زياده‌روى كرده از حد تجاوز نموده‌اند.»

آن‌گاه براى نمونه، روايات «ابو الجارود» مزبور را گوشزد كرده يادآور مى‌شود كه قديمى‌ترين تفسير شيعه، تفسير «جابر جعفى» (متوفاى 128 ه. ق) است و پس از آن، تفسير «بيان السعاده» نوشته «محمد بن حجر بجختى» مى‌باشد كه در سال 311 ه. ق تأليف آن پايان يافت و بعد از آن تفسير قمى در قرن چهارم و سپس تفسير/ بيست جلدى/ «ابو جعفر طوسى» است.[1]

[يك بررسى كوتاه‌]

نجاشى درباره «جابر جعفى» مى‌گويد: «گروهى ضعيف و مورد سرزنش، از وى روايت كرده‌اند. خودش نيز انسانى [غيرخالص و] درهم آميخته بود و بسيار

[1] . اصول التفسير و قواعده، صص 249- 250 ط بيروت.