اين نسبت بسيار ناروا است.

2. چرا منبع مطالعه خود را كتاب «بيان السعاده» قرار داده آن را از قديمى‌ترين تفسيرهاى شيعه به شمار آورده و تاريخ آن را سال 311 ه. ق ذكر كرده؛ يعنى ده قرن به عقب برده؟ شايد رقم هزار در نسخه او خوانا نبوده و به رقم واقعى دست نيافته است!

از سوى ديگر اسم مؤلف آن را نيز تحريف كرده به جاى «ابن حيدر بيدختى» «ابن حجر بجختى» ثبت كرده كه چنين نامى در هيچ كتاب رجال يا تاريخ يافت نمى‌شود.

آيا همه اينها از روى اشتباه و غفلت سرزده، يا اين‌كه خود را به نادانى زده تا حقيقت را بر خوانندگان [كتابش‌] مشتبه سازد.

اگر به كتب تراجم مراجعه مى‌كرد يا نسخه‌هاى ديگر آن كتاب را مى‌ديد، واقعيّت را برخلاف بافته‌هاى خويش مى‌يافت و برايش روشن مى‌شد كه آن كتاب از نگاشته‌هاى قرن چهاردهم هجرى است نه قرن چهارم، اما آن‌گاه ديگر نمى‌توانست مقصود درونى و نامقدس خود را اثبات كند.

3. آيا شخصيّتى همچون او نبايد بداند كه دانشمندان شيعه با همه اختلاف‌نظرى كه دارند، همگى نظريات صوفيانه را- كه از يونان قديم گرفته شده- ترك گفته توجّهى بدان نمى‌كنند. پس چگونه به خود اجازه داده يك كتاب صوفيّه را منبع تحقيق و بررسى عقايد و آراى شيعه قرار دهد، با اين‌كه شيعه، از صوفيان و عقايدشان بيزارند؟!

4. چگونه متوجه نشده كه تفسير منسوب به «على بن ابراهيم قمى» نوشته خود او نيست، بلكه توسط يكى از شاگردانش گردآورى شده كه شخصيّتش تاكنون ناشناخته مانده است. از اين گذشته مطالب آن، آميخته‌اى است از تفسير منسوب به قمى و از تفسيرهاى ديگر از جمله تفسير «ابو الجارود» كه امام صادق عليه السّلام او را لعن و نفرين كرده است.