اما هنوز هستند كسانى كه كتاب «فصل الخطاب» را به رخ كشيده با كمال بى‌انصافى مى‌خواهند مسؤوليت اين كتاب را به گردن آنان بيندازند. اى بسا كتابها كه نوشته مى‌شود و در حقيقت جز از رأى نويسنده و مؤلفش حكايت نمى‌كند و در آنها خوب و بد، حق و باطل، راست و دروغ و درست و نادرست گنجانده شده است [اگر وجود چنين كتابهايى دليل قول به تحريف باشد]. اين تهمت به اهل سنت و جماعت بهتر مى‌چسبد تا به شيعه.[1]»

سپس سخنان استاد محمد مدنى را يادآور شده مى‌افزايد: وقتى كتابها و مسانيد و صحاح اهل سنت و جماعت پر است از رواياتى كه گاهى ادّعاى نقصان و گاهى ادّعاى زيادى در قرآن دارد، پس اين همه اهانت به شيعه- كه اجماع بر بطلان و پوچى اين ادعا دارند- براى چيست؟

اما مسأله مهم اين است كه دانشمندان و محققان شيعه و سنى چنين روايتهايى را باطل دانسته، آن را شاذ و كمياب شمرده‌اند و با ادلّه‌اى قانع‌كننده ثابت كرده‌اند، قرآنى كه در دسترس ما قرار دارد همان قرآنى است كه بر پيامبرمان حضرت محمّد صلّى اللّه عليه و آله نازل شده و هيچ افزايش و كاستى يا تبديل و دگرگونى در آن رخ نداده است.

چگونه اهل سنت و جماعت در رابطه با روايتهايى كه نزد شيعيان ارزشى ندارد بر آنان خرده مى‌گيرند با اين‌كه صحاح خودشان درستى اين روايات را اثبات مى‌كند.»[2]

اين بود بخشى از گواهيهاى بسيار روشن، بر پاك بودن موضع دانشمندان شيعه از مسأله تحريف و اين‌كه هيچ‌يك از محققان سرشناس آنها چنين نظريه‌اى‌

[1] . تيجانى در پاورقى كتابش استدلال مى‌كند: چون كتاب فصل الخطاب نزد شيعيان ارزش و اهميتى ندارد، درحالى‌كه روايات كم و زياد شدن قرآن را كتب صحاح اهل سنت، مثل صحيح بخارى و مسلم و مسند احمد آورده‌اند.

[2] . محمد تيجانى سماوى، لأكون مع الصّادقين، صص 168- 176.