مِنْهُمْ لَفَرِيقاً يَلْوُونَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالْكِتابِ لِتَحْسَبُوهُ مِنَ الْكِتابِ وَ ما هُوَ مِنَ الْكِتابِ؛ در ميان آنها (يهود) كسانى هستند كه هنگام تلاوت كتاب، زبان خود را چنان مى‌پيچانند [و ژست مى‌گيرند] كه گمان كنيد آنچه را مى‌خوانند از كتاب است درحالى‌كه از كتاب [خدا] نيست.»

«شيخ محمد عبده» مى‌گويد: «بخش مهمى از تحريف، تأويل گفتار خداوند است كه بر غير آن معنايى كه برايش وضع شده حمل شود و از لفظ تحريف هم همين معنى تبادر مى‌شود و همين تأويل سبب شد كه آنها به مقابله با پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و انكار نبوتش برخيزند و اين شيوه هميشگى آنان تا امروز است كه بشارات عهدين را تأويل مى‌كنند.»[1]

كوتاه سخن اين‌كه تحريف «عهدين» توسط دانشمندان اهل كتاب- كه قرآن بدان اشاره كرده- دوگونه بود: يكى سوءتأويل؛ يعنى به ناحق در تفسير آن دخل و تصرف مى‌كردند تا با پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله تطبيق نكند بدون اين‌كه به ظاهر الفاظ دست‌درازى كنند.

ديگر اين‌كه وقتى كتاب را تلاوت مى‌كردند لهجه‌ها را تغيير مى‌دادند تا معنى اصلى كلمه فهميده نشود و هنگامى كه لفظ با لهجه‌اى غير از لهجه طبيعى و اوّلى خود ادا شد ديگر آن لفظ نيست، بلكه چيز ديگرى است. هدف آنان از اين تحريفها و نيرنگها، كتمان حقيقت و مخفى ساختن مژده‌ها و بشارتهاى انبياى پيشين به قدوم پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله بود.

[تا اين‌جا روشن شد كه مادّه تحريف در قرآن به همان معنى لغوى و «تحريف معنوى» به كار رفته‌] و در مورد تحريف اصطلاحى؛ يعنى كم و زياد كردن يا عوض نمودن كلمات قرآن با غير آن، استعمال نشده است.

[1] . المنار، ج 5، ص 140.