قبل از آن مى‌گوييم: اين روايات- كه عموما روايات عامى و فاقد سند درستى مى‌باشند- از سه حال خارج نيستند: يا ساخته و پرداخته زنديق‌ها و جاعلان حديث است كه به كذب و دروغپردازى معروفند يا اين‌كه تأويل و تفسير صحيحى دارند كه ارتباطى با تحريف قرآن ندارد و شكل سوّم اين‌كه يك سرى اوهام و خرافات بى‌ارزش گذشتگان به صورت روايت درآمده است كه بيشتر از همين قبيل مى‌باشد.

واژه تحريف در قرآن‌

در قرآن مادّه «تحريف» جز در معنى لغوى؛ يعنى دخل و تصرف در معنى كلمه و تفسير غير موجّه آن، به كار نرفته است. به اين نوع تحريف- كه فقط تحريف در معنى كلمات است نه در چيز ديگر-، سوء تأويل و تفسير به رأى مى‌گويند.

در قرآن مى‌خوانيم: «يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ مِنْ بَعْدِ مَواضِعِهِ؛[1] يعنى پس از آن‌كه كلمات در جايگاه و معنى خود استقرار يافت آن را منحرف كرده [به سوى معناى ديگرى مى‌برند].»

در جاى ديگر قرآن مى‌خوانيم: «وَ قَدْ كانَ فَرِيقٌ مِنْهُمْ يَسْمَعُونَ كَلامَ اللَّهِ ثُمَّ يُحَرِّفُونَهُ مِنْ بَعْدِ ما عَقَلُوهُ؛[2] عده‌اى از آنان (يهود) سخنان خدا را مى‌شنيدند، ولى پس از فهميدن، آن را تحريف مى‌كردند.» چون به خيال خام خود با مصالحشان سازگار نبود آن را به معانى موردنظرشان منحرف مى‌نمودند.

«شيخ طوسى» مى‌گويد: «تحريف به دو امر صورت گرفته يكى سوءتأويل و ديگرى تغيير و تبديل»[3]؛ يعنى به شكلى لهجه كلام را تغيير مى‌دادند كه معنى ديگرى از آن فهميده شود. چنانچه در آيه 78 سوره آل عمران مى‌خوانيم: «وَ إِنَ‌

[1] . مائده( 5) آيه 41.

[2] . بقره( 2) آيه 75.

[3] . التبيان، ج 3، ص 470.