و تعبيرهاى گوناگونى ذكر كرده‌اند.

گاهى گفته‌اند: سخن پيامبر است. ابو نعيم مى‌گويد: «اين حديث، صحيح و مورد اتفاق همگان است.»[1]

و گاهى گفته‌اند: اين عبارات جزء قرآن بوده همان‌طور كه از ابو موسى اشعرى و ابىّ بن كعب روايت شده است.

و بار ديگر گفته‌اند: حديث قدسى است- چنانچه در روايت «ابو واقد ليثى» مى‌خوانيم‌[2]- و شايد اين قول صحيحتر باشد.

9- دو آيه در مصحف نوشته نشد!

«ابو عبيد» با سند خود به «ابو سفيان كلاعى»[3] از «مسلمة بن مخلّد انصارى» (كه هنگام وفات پيامبر صلّى اللّه عليه و آله بيش از ده سال سن نداشت) روايت كرده كه روزى [به گروهى‌] گفت: به من خبر دهيد از دو آيه قرآن كه در مصحف نوشته نشدند.

پس كسى به او خبر نداد.

آن‌گاه خودش گفت:/ انّ الّذين امنوا و هاجروا و جاهدوا فى سبيل اللّه باموالهم و انفسهم الا ابشروا انتم المفلحون و الّذين اووهم و نصروهم و جادلوا عنهم القوم الّذين غضب اللّه عليهم. اولئك لا تعلم نفس ما اخفى لهم، من قرّة اعين جزاءا بما كانوا يعلمون/.[4]

ننگ بر اين بازيگرى چندش‌آور! كلماتى را از جاهاى مختلف برداشته به هم‌

[1] . حلية الاولياء، ج 3، ص 316، ذيل شماره 244 شرح‌حال« عطا».

[2] . احمد بن حنبل، مسند، ج 5، ص 219.

[3] . اين شخص، مجهول و ناشناخته است.

[4] . الاتقان، ج 3، ص 74:/ آنان كه ايمان آوردند و هجرت نمودند و در راه خدا با مالها و جانهايشان جهاد كردند. هان! مژده بادتان كه شما رستگارانيد. و كسانى كه به آنان جاى دادند و ياريشان نمودند و از ايشان در برابر قومى كه خداوند بر آنان غضب نمود جدال كردند، آنان هيچ‌كس نمى‌داند چه چيزى برايشان پنهان شده از روشنايى چشمها به‌عنوان پاداش آنچه انجام مى‌دادند./