تحريف نزد ظاهربينان اهل سنت (حشويه)

پيش از اين گفتيم كه منشأ شبهه تحريف، پاره‌اى روايات شاذ اهل سنت بوده كه برخى كم‌خردان يا بيماردلان آن را حكايت كرده و ظاهربينان اهل سنت (حشويه) بر آن اعتماد نموده‌اند؛ همانان كه بى‌پروا و بدون تدبّر، همه روايات را نقل مى‌كنند، هرچند با اصول شريعت و مبانى اسلام مخالف و ناسازگار باشد، چرا كه تمام همتشان را صرف ضخيم كردن حجم كتابها مى‌كنند و لذا، كارى ندارند كه محتوا چيست و از چه كسانى نقل مى‌كنند و به چه منابعى استناد مى‌كنند. در نتيجه، كوركورانه چاق و لاغر، سست و قوى و راست و دروغ را به هم مى‌آميزند.

ابن جوزى مى‌گويد: «بيشتر محدثان، حريص و آزمندند، چرا كه عادت دارند بازار حديث خودشان را- هرچند با سخنان باطل و بيهوده- گرم كنند و اين كار، بسيار زشت و ناپسند است. چون به سند صحيح از پيامبر صلّى اللّه عليه و آله روايت شده كه:

«هركس حديثى از قول من روايت كند با اين‌كه مى‌داند دروغ است خود او نيز يكى از دروغگويان خواهد بود.»[1]

[1] . الموضوعات، ج 1، ص 240.