برمى‌گردد. براساس پژوهش‌هاى دانشمند برجسته هندى، ابوالكلام آزاد- كه با كمك گرفتن از نصوص تورات انجام گرفته است- اين احتمال وجود دارد كه وى پادشاه ايران، كورش كبير باشد. كورش كبير بين سال‌هاى 528 تا 557 پيش از ميلاد مى‌زيست و سرزمين‌هاى شرق و غرب را تسخير كرد و بر قلمرو ماد، آسياى صغير و بابل چيره گرديد. او قوم يهود را از اسارت بابليان آزاد ساخت و به آنان اجازه بازگشت به سرزمين فلسطين داد و در بازسازى بيت المقدس ياريشان داد، از اين رو در تورات از وى به بزرگى و احترام ياد شده است.

وجه نام‌گذارى وى به ذوالقرنين (صاحب دو شاخ)، تعبير رؤياى دانيال نبى در زمان اسارت است‌[1]. اين رؤيا، رهايى آنان را به دست فرمانروايى قدرتمند كه كشورهاى ماد و فارس را تحت سيطره خود در مى‌آورد، مژده مى‌دهد.

در رؤياى دانيال آمده است:

در سال سوم سلطنت بَلْشَصَّر، پادشاه بابل، رؤيايى بر منِ دانيال آشكار شد و در رؤيا ديدم كه من در دارالسلطنه شوشن- كه در ولايت عيلام مى‌باشد- هستم. در رؤيا ديدم كه نزد نهر اولاى مى‌باشم. پس چشمان خود را برافراشته، ديدم كه ناگاه قوچى كنار نهر ايستاده است. آن قوچ دو شاخ بلند داشت ... قوچ را ديدم كه به‌سمت مغرب و شمال و جنوب شاخ مى‌زد و هيچ وحشى‌اى نمى‌توانست در برابر او مقاومت كند و كسى نبود كه از دستش رهايى دهد. بر حسب خواست خود عمل كرده،

[1] . شايد دانيال خواب خود را براى كورش باز گفته باشد و كورش از اين مژده شادمان شده و آن رانشانه‌اى در سلطنت خود انتخاب كرده باشد تا از آن بركت جسته و حكومتش تقويت گردد، از اين رو برايش جالب بوده است كه تصوير خود را با تاجى بر سرش كه بر آن، دو شاخ به جانب شمال و جنوب برافراشته است، بر سنگ حك كند. تنديس وى كه در مشهد مرغاب كشف شده است، همين مشخصات را دارد.