بيشترمفسران، آيه‌ «وَ لَبِثُوا فِي كَهْفِهِمْ ثَلاثَ مِائَةٍ سِنِينَ وَ ازْدَادُوا تِسْعاً» را خبر از مدت زمان ماندن اهل كهف در غارشان، از زمان ورود تا زمان بيدارى مى‌داند، اما من برداشت ديگرى دارم و معتقدم كه اين بخش، متعلق به‌ «سَيَقُولُونَ ثَلاثَةٌ ...» و گفتار پرسش‌كنندگان است، نه خبرِ خداوند متعال، به همين دليل در ادامه، پرسش‌گران درباره تعداد اصحاب كهف مى‌گويند:

«قُلْ رَبِّي أَعْلَمُ بِعِدَّتِهِمْ ما يَعْلَمُهُمْ إِلَّا قَلِيلٌ»؛ «بگو:" پروردگار من به شماره آنان آگاه‌تر است و [شمار] آنان را تعداد اندكى مى‌دانند."» هم‌چنين در پى اين سخن، خداوند مى‌فرمايد: «اللَّهُ أَعْلَمُ بِما لَبِثُوا لَهُ غَيْبُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ»؛ «خداوند داناتر است به زمان ماندنشان، غيب و نهان آسمان‌ها و زمين به او اختصاص دارد.»

پس قرآن درباره شمار آنان و مدت درنگشان سكوت كرده است؛ زيرا در راستاى غرض قرآن قرار ندارد. اين نظر از ابن عباس و شاگرد وى، قتاده نيز نقل شده است.[1]

ابن عباس مى‌گويد:

شخصى با نظر خود، آيه را اين‌گونه تفسير مى‌كند و معناى‌آيه را چنين‌مى‌بيند، اما بيشتر از فاصله ميان آسمان و زمين، پرت افتاده است.

وى سپس اين آيه را تلاوت مى‌كند: «وَ لَبِثُوا فِي كَهْفِهِمْ ثَلاثَ مِائَةٍ سِنِينَ ...» و مى‌گويد:

اگر اين مدت را مانده بودند، خداوند نمى‌فرمود: «قُلِ اللَّهُ أَعْلَمُ بِما لَبِثُوا». خداوند [در اين آيه‌] گفتار آنان را درباره شماره و مدت حكايت كرده و به آنان پاسخ داده كه خداوند داناتر است.

قتاده مى‌گويد:

[1] . دائرة المعارف الاسلاميّة، ج 2، ص 243.