از ابن عباس شده (كه رقيم سرزمينى پايين‌تر از فلسطين، نزديك ايله است)، مقصود همين شهر باشد.[1]

2. زمان حادثه اصحاب كهف‌

بيشتر بر اين اعتقادند كه ماجراى اصحاب كهف پس از پيدايش مسيحيت و شايد در آغاز گسترش آن، روى داده است. در آن زمان، دين مسيح در آن منطقه وارد شد.

پيش از آن‌كه امپراتور كنستانتين به مسيحيت بگرود، بت‌پرستى به شيوه روم شرقى، دين رايج مردم بود، اما گروهى از مسيحيان نيكوكار شهر ابسس در برابر پرستش بت‌ها مقاومت مى‌كردند. در آن زمان، دقيانوس از سال 237 ميلادى حاكم بود و نسبت به مذهب روم تعصب داشت و با نصارا، سخت مخالف بود، از اين رو آنان را به شكنجه و عقوبت تهديد مى‌كرد؛ بنابراين آن جوانمردان تصميم گرفتند از شهر به سوى كوهى در دو فرسخى شهر- كه به آن بنجلوس يا انخيلوس مى‌گفتند- حركت كنند.

روايت‌هاى تاريخى بيانگر آن است كه فرمانرواى بت‌پرست آن زمان- كه مسيحيان را تحت فشار گذاشته بود- داقبوس ناميده مى‌شد كه بين سال‌هاى 249 تا 251 م قدرت را در اختيار داشت، اما فرمانرواى مسيحى كه آن جوانان در دوران وى از خواب برخاستند، تئودوس دوم (408 تا 450 م) بود؛ بنابراين مدت ماندن آنان در غار، نزديك به دويست سال بوده است و اين با گفتار قرآن درباره اصحاب كهف- كه 309 سال در آن‌جا ماندند- ناسازگار است.

دكتر عبدالوهّاب نجّار در حاشيه اين مطلب مى‌نويسد:

به نظر مى‌رسد كه عبارت دايرة المعارف اسلامى، مانند عبارت‌

[1] . الدرّ المنثور، ج 5، ص 362. ايله بندرى اردنى در شمال عقبه، كنار درياى سرخ است كه بر ويرانه‌هاى ايله رومى بنا شده است.