زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُوراً وَ لَوْ شاءَ رَبُّكَ ما فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَ ما يَفْتَرُونَ»[1].

«وَ كَمْ أَرْسَلْنا مِنْ نَبِيٍّ فِي الْأَوَّلِينَ. وَ ما يَأْتِيهِمْ مِنْ نَبِيٍّ إِلَّا كانُوا بِهِ يَسْتَهْزِؤُنَ»[2].

قرآن براى پافشارى بر اين همانندى در روش‌ها و ابزارهاى انبيا و شيوه‌هاى برخورد مردم، گاهى به طور فراگير و در يك سياق كلى، مسئله‌اى را به پيامبران و امت‌ها نسبت مى‌دهد؛ چنان كه در سوره ابراهيم آمده است: «جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَرَدُّوا أَيْدِيَهُمْ فِي أَفْواهِهِمْ»[3].

5. اميدآفرينى در دل پيامبر صلى الله عليه و آله و مؤمنان‌

انگيزه قرآن در پى تأكيد بر هم‌سانى سيره انبيا، بيان‌استوارى و حقانيت ديدگاه‌هاى پيامبران وپيروزى نهايى آنهاست: «كَتَبَ اللَّهُ لَأَغْلِبَنَّ أَنَا وَ رُسُلِي»[4]، «وَ إِنَّ جُنْدَنا لَهُمُ الْغالِبُونَ»[5]، از اين رو از هدف‌هاى مهم قصه‌هاى قرآن، نشان دادن فرجامِ پيروزى پيامبران ونابودى تكذيب‌كنندگان است. اين مطلب سبب آرامش خاطر پيامبر و مؤمنان و استحكام موضع آنان مى‌گردد: «وَ كُلًّا نَقُصُّ عَلَيْكَ مِنْ أَنْباءِ الرُّسُلِ ما نُثَبِّتُ بِهِ‌

[1] . انعام، 112:« و بدين گونه براى هر پيامبر، دشمنى از شيطان‌هاى انس و جن برگماشتيم. آنها براى فريب يكديگر، به هم، سخنان آراسته القا مى‌كنند و اگر پروردگار تو مى‌خواست، چنين نمى‌كردند، پس آنان را با دروغ‌هاى ساختگى‌شان واگذار.»

[2] . زخرف، 6 و 7:« و چه بسا پيامبرانى كه در ميان گذشتگان روانه كرديم و پيامبرى به سوى ايشان نرفت، مگر اين‌كه او را به ريشخند مى‌گرفتند.»

[3] . ابراهيم، 9:« فرستادگانشان دلايل آشكار برايشان آوردند، ولى آنان دست‌هايشان را به نشانه اعتراض، بر دهان‌هايشان نهادند.» كنايه از آن‌كه آنان از روى شگفتى اعتراض‌آميز، انگشت به دهان گرفتند.

[4] . مجادله، 21:« خداوند مقرّر كرده است كه حتماً، من و فرستادگانم چيره خواهيم شد.»

[5] . صافات، 173:« هر آينه، سپاه ما پيروز شوندگانند.»