در سياق‌هاى متفاوت تكرار مى‌كند و همه اين تكرارها طبق اقتضاى مقام و نيز مناسب با هدف ذكر قصه است. بدين جهت ممكن است در هر بار، مطالبى افزوده يا كاسته شود يا به مناسبت، قصه به شكل خلاصه يا مبسوط آورده شود، از اين رو قصه‌هاى قرآن سبك ويژه خود را دارد و خارج از شيوه‌هاى مرسوم در ادبيات قصه گويى است.

ويژگى‌هاى قصص قرآنى‌

قصص قرآنى دو ويژگى مهم دارد: «حقيقت گويى و واقع‌گرايى»، نه خيال‌پردازى و «هدفمندى و همسويى با غرضى كه قرآن در پى آن است». داستان در قرآن، تنها يك كار هنرى نيست و غرض قرآن، مانند تاريخ نگاران و قصه‌پردازان، شرح حال گذشتگان يا سرگرمى و لذت نمى‌باشد، بلكه قصه در قرآن با ديگر شيوه‌هاى بيانى آن هم‌گام مى‌شود تا اهداف و خواسته‌هاى دينى و تربيتى قرآن را برآورده سازد و البته در اين ميان، قصه از شيوه‌هاى بيانى مهم قرآن است.

بر اين اساس، مى‌توان تفاوت داستان‌هاى قرآن با ديگر قصص را در چند ويژگى كلى برشمرد. اين ويژگى‌ها را خود قرآن كريم نيز اشاره‌وار، بيان كرده است:

«لَقَدْ كانَ فِي قَصَصِهِمْ عِبْرَةٌ لِأُولِي الْأَلْبابِ ما كانَ حَدِيثاً يُفْتَرى‌ وَ لكِنْ تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ تَفْصِيلَ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ»[1].

طبق اين آيه، واقع‌گرايى، حقيقت‌گويى، حكمت آموزى و تربيت‌گرىِ كارآمد از ويژگى‌هاى قصه‌هاى قرآن است.

[1] . يوسف، 111:« به راستى، در سرگذشت آنان براى خردمندان عبرتى است. سخنى دروغين وساختگى نيست، بلكه تصديق چيزى است كه پيش از آن بوده و روشنگر هر چيز است و براى مردمى كه ايمان مى‌آورند، ره‌نمود و رحمتى است.»