(1)

[تميم:

قبيله‌اى است عربى عدنانى كه در سيره از آنان ياد شده است. زيستگاه‌هاى آنان در سرزمين نجد بوده و از آنجا تا بصره و يمامه را دور مى‌زدند و به بحرين مى‌رسيدند و تا عذيب (از سرزمين كوفه) پراكنده بودند. از جمله سكونتگاه‌هاى اين قبيله است: صلب، دهنا، احساء، رماده و صمّان و از جمله كوه‌هاى ايشان است: عطاله؛ و از وادى‌هاى آنان است؛ ذو عشر و كليه؛ و از آب‌هاى ايشان است: جفار، منيفه، برقه و منشد.].

(2)

تناضب:

(به فتح اول و كسر ضاد)، در داستان هجرت عمر، از اين محل نام برده شده است. او مى‌گويد: هنگامى كه من و عياش بن ابى ربيعه و هشام بن عاص بن وائل تصميم گرفتيم به مدينه هجرت كنيم، با هم قرار گذاشتيم كه در تناضب از اضاة بنى غفار واقع در بالا دست سرف به همديگر بپيونديم.

بلادى مى‌نويسد: تناضب و اضاة بنى غفار، هر دو يك محل است. اضاة در لغت به معناى زمينى است كه آب در آنجا جمع شود و توليد گل كند و تناضب به درخت‌هايى مى‌گويند كه در چنين جايى باشد. اضاة هنوز هم در كناره شمالى وادى سرف تا مجاورت قبر امّ المؤمنين ميمونه ديده مى‌شود. در كناره غربى آن محلّه‌اى است كه با مكه، از سمت شمال، سيزده كيلومتر فاصله دارد.

(3)

تناضب:

(به ضمّ اول و كسر ضاد)، يكى از شعبه‌هاى وادى دوداء است. اين وادى به عقيق مدينه مى‌ريزد.

(4)

تنعه:

(به كسر اول و سكون دوم)، از روستاهاى حضرموت است. در خبر مربوط به شرفياب شدن هيأت نمايندگى حضرموت به محضر پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله، از اين روستا نام برده شده است.

(5)

تنعيم:

ميان مكه و سرف واقع شده و اهالى مكه براى عمره از اين محل محرم مى‌شوند. گفته‌اند: نام آن از درختى معروف در باديه گرفته شده است. بعضى هم گفته‌اند: وجه تسميه آن به تنعيم اين است كه در سمت راست آن كوهى است كه به آن نعيم مى‌گويند و در سمت چپش كوه ديگرى است كه به «ناعم» مشهور است و نيز وادى «نعمان» در آنجا قرار دارد.