كند و مروان چنين كرد. (1) او خواست بقيع زبير را نيز سنگفرش كند اما زبير مانعش شد و گفت: مى‌خواهى نام زبير را محو كنى و مردم بگويند: بلاط معاويه؟! عثمان بن عبد الرحمن گويد: مروان كار سنگفرش بلاط را ادامه داد و چون به مقابل خانه عثمان بن عبيد اللّه رسيد، فضاى جلو خانه او را به حال خود رها كرد. عبد الرحمن بن عثمان گفت: اگر اينجا را سنگفرش نكنى، آن را به خانه‌ام مى‌افزايم. پس مروان آنجا را هم سنگفرش كرد.

عياض در توضيح بلاط، به آن قسمت كه در غرب مسجد بوده، بسنده كرده و گفته است: بلاط محلى است سنگفرش شده ميان مسجد و بازار مدينه.

وى در اين توضيح از ابو عبيد بكرى تبعيت كرده است. اما اين سخن جاى تأمل دارد؛ زيرا مقتضاى روايات پيشگفته اين است كه مراد از بلاط قسمتى است كه در شرق مسجد واقع بوده است. با اين حال، مراد از بلاط هم شرق مسجد است و هم قسمت غرب و شمال آن.

(2) ابن شبّه گفته است: محمد بن يحيى از عالمى موثّق برايمان حديث كرد كسى كه پيرامون مسجد پيامبر خدا را سنگفرش كرد معاوية بن ابو سفيان بود. او مروان بن حكم را مأمور انجام اين كار كرد و عبد الملك بن مروان كار سنگفرش را به عهده گرفت و پيرامون خانه عثمان بن عفان را كه در آن به محلّ گذاشتن جنازه‌ها گشوده مى‌شد نيز سنگفرش كرد.

حدّ غربى اين بلاط عبارت بود از: بين مسجد تا خاتم الزوراء، نزديك خانه عباس بن عبد المطّلب در بازار؛ حدّ شرقى آن تا خانه مغيرة بن شعبه، واقع در راه مسجد به بقيع؛ حدّ يمانى (جنوبى) آن تا حدّ گوشه خانه عثمان بن عفان كه درش به سمت جايگاه جنازه‌ها باز مى‌شد؛ و حدّ شامى (شمالى) اش جلو حشّ (بوستان) طلحه واقع در پشت مسجد.

از سمت مغرب، همچنين، به حدّ خانه ابراهيم بن هشام كه درش به طرف مصلى بود مى‌رسيد.

(3)

بلاكث:

يكى از اعراض مدينه و تپه بزرگى است در بطن اضم كه بين ذو المروه و ذو