(1)

وسط:

كوهى است مشرف بر ضريّه- «ضريّه» و در مجاورت آن دشتى است كه زراعت مى‌شود. ذو الجوشن خدمت پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله آمد و تقاضا كرد اين محل را به او واگذارد و حضرت هم آن را به اقطاع او داد.

(2)

وطيح:

يكى از دژهاى خيبر بوده است.

(3)

وظيف الحمار:

بخشى از وادى عقيق است كه از سقاخانه سليمان بن عبد الملك تا زغابه را شامل مى‌شود. در طبقات ابن سعد، در ذيل داستان ماعز آمده است كه چون سنگ‌ها به او برخورد كرد، به سمت عقيق پا به فرار گذاشت؛ اما عبد اللّه بن انيس در مكيمن، واقع در وظيف الحمار به او رسيد.

(4)

وعيره:

كوهى است داراى قلّه‌اى مقعّر و فرو رفته كه از شمال شرقى روبه‌روى كوه احد است.

(5)

وليّه:

گفته مى‌شود يكى از نام‌هاى جايى است كه بت «ذو الخلصه» در آن قرار داشت. به «وليّه» ثروق هم مى‌گويند. وليّه در سرزمين «دوس»، واقع در جنوب جزيرة العرب و بين عربستان سعودى و يمن شمالى قرار دارد. هنگامى كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله جرير بن عبد اللّه بجلى را فرستاد تا ذو الخلصه را آتش بزند و خراب كند، وى دمار از روزگار مردم وليّه در آورد و ذو الخلصه را به آتش كشيد و ويرانش كرد.