مسيجيد كه در قديم به آن «منصرف» مى‌گفتند. اين وادى در سمت راست كسى است كه از مسيجيد به صفراء مى‌رود و قبل از تنگه صفراء، به وادى «رحقان» (كه مسافر به صفراء آن را قطع مى‌كند) مى‌پيوندد. اين دو وادى از مسيجيد، واقع در حدود هشتاد كيلومترى راه مدينه به بدر، به وضوح ديده مى‌شود.

(1)

ناسّه:

يكى از نام‌هاى مكّه است به معناى خشك‌كننده؛ يعنى كسى كه در مكه مرتكب ظلم و ستمى شود، اين شهر او را خشك مى‌كند.

(2)

ناعم:

يكى از دژهاى خيبر بوده است. در هنگام فتح، اين دژ بود كه محمود بن مسلمه، برادر محمد بن مسلمه، بر اثر ضربت سنگ آسيايى، كه يهوديان بر سر او انداختند، به شهادت رسيد.

[نافعه:

از نام‌هاى زمزم است.[1]]

(3)

نباوه:

(به فتح اول و فتح واو)، نام جايى است. در حديث آمده است: «پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در نباوه طائف خطابه‌اى ايراد كرد».

محلى را كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در روزهاى محاصره طائف در آن نماز مى‌خواند، عبد اللّه بن عباس به مسجد تبديل كرد كه امروزه به نام مسجد ابن عباس معروف شناخته مى‌شود. اين مسجد بر روى يك نبوه (بلندى و زمين برآمده) بنا شده است. نبوه و نباوه هر دو يكى است و شايد اين مكان همان نباوه باشد.

(4)

نبيت:

(به فتح اول و كسر دوم)، كوهى است در صدر وادى قناة در يك چاپارى شرق مدينه. در اخبار غزوه سويق آمده است كه ابو سفيان در صدر وادى قناة، نزديك كوهى كه به آن «نبيت» مى‌گويند، فرود آمد كه ممكن است همان «شيب» و «تيأب» باشد. در سنن ابو داود آمده است: اسعد بن زراره نخستين كسى بود كه در هزم النبيت، از حرّه بنى بياضه، در نقيعى (دشت يا آبگيرى) كه به آن «نقيع الخصمات» مى‌گويند، نماز جمعه را برگزار كرد.- «نقيع»). اما بايد دانست كه هزم النبيت غير از نبيت است؛ چرا كه هزم النبيت منسوب است به قبيله‌اى از انصار كه به آن بنى نبيت مى‌گويند و در غرب مدينه‌

______________________________
(1). شفاء الغرام، ج 1، ص 404

[1] . شفاء الغرام، ج 1، ص 404