(1)

«ن»

(2)

نائله:

بتى بوده در زمان جاهليت كه نام آن همواره با «اساف» ذكر مى‌شود؛ چون ملازم يكديگرند.

[نابت:

كوه عرفه است كه به آن «الال» نيز گفته مى‌شود و اكنون «جبل الرّحمه» ناميده مى‌شود و صحرانشينان به آن «قرين» مى‌گويند.[1]]

[نابيه:

از اسامى مكه مكرمه است.[2]]

[ناذر:

از نامهايى است كه كعبه به آن خوانده مى‌شود، ولى فاسى از آن نادر ياد كرده است.[3]]

(3)

نار الحجاز:

(آتش حجاز)، در حديث آمده است: «قيامت برپا نشود تا آنگاه كه آتش حجاز آشكار گردد به نحوى كه از روشنايى آن گردنهاى شتران در بصرى نمايان گردد».

اين آتش در سال ششصد و پنجاه و چهار در مدينه منوره به وجود آمد. در سوم ماه جمادى الآخر اين سال زلزله شديدى به وقوع پيوست كه بر اثر آن آتشفشانى شد و رودى از گدازه و مواد مذاب در شرق مدينه در محل سدّ عاقول، واقع در حوالى بيست كيلومترى مدينه، جارى گرديد.

(4)

نازيه:

(به تخفيف ياء)، در خبر غزوه بدر آمده است كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله از نازيه گذر كرد. نازيه وادى بزرگى است نزديك‌

______________________________
(1). بلادى، ج 9، ص 7

(2). شفاء الغرام، ج 1، ص 76

(3). ازرقى، ج 1، ص 280؛ شفاء الغرام، ج 1، ص 206؛ العقد الثمين، ج 1، ص 75

[1] . بلادى، ج 9، ص 7

[2] . شفاء الغرام، ج 1، ص 76

[3] . ازرقى، ج 1، ص 280؛ شفاء الغرام، ج 1، ص 206؛ العقد الثمين، ج 1، ص 75