فرع است و ديگرى در اطراف مهد (مهد الذهب).

(1)

عمق:

(به ضمّ اول و فتح دوم)، نشانه‌اى است كه بر سر راه منتهى به مكه، ميان معدن بنى سليم (مهد) و ذات عرق نصب شده است.

(2)

عمواس:

(به كسر اول و سكون دوم؛ به فتح اول و دوم نيز روايت شده است)، از همينجا بود كه طاعون در زمان عمر بن خطاب، سال 18 هجرى، انتشار يافت.

عمواس در جنوب شرقى رمله فلسطين، در راه رام اللّه به غزه واقع بود و حدود سى كيلومتر با قدس فاصله داشت.

ارتفاع زمين آن از سطح دريا 375 متر است. عمواس تا سال 1967 م. در دست عربها بود و در اين سال دشمن خانه‌هاى عربها را ويران ساخت و ساكنان آنها را آواره كرد و اكنون هيچ اثر و نشانى از عمواس باقى نيست.

گفتنى است، طاعونى كه از عمواس شروع شد، به خاطر آلودگى هوا و بدى موقعيت جغرافيايى اين منطقه نبوده؛ چرا كه عمواس در مكان مرتفعى قرار داشت كه از هوايى پاك و تميز و محيطى سالم و بهداشتى برخوردار بود؛ بلكه به نظر مى‌رسد علت انتشار طاعون از عمواس اين بوده كه پس از فتح آن به دست عمرو بن عاص، جمعيت آن افزايش يافت و به مقرّ سپاهيان مسلمان تبديل شد.

(3)

عمّوريه:

در داستان اسلام آوردن سلمان فارسى از اين شهر نام برده شده است.

عمّوريه شهر رومى بزرگى بوده در تپه آناطولى در وسط تركيه كه معتصم عباسى آن را در سال 223 ه. ق. فتح كرد. علت حمله معتصم به اين شهر و فتح آن، اين بود كه روميان زن مسلمانى را اسير كردند و آن زن فرياد زد:

«وا معتصماه». از آن پس، فرياد «وا معتصماه» به نماد شجاعت عربى و رمز دفاع و محافظت از حرمت و حيثيت مسلمانان تبديل شد.

(4)

عميانس:

(به ضمّ عين و سكون ميم و كسر نون)، بتى بوده در جاهليت متعلّق به مردم يمن.

(5)

عميس:

(به فتح اول و كسر دوم)، كه در لغت به معناى امر پوشيده و سر در گم مى‌باشد، يكى از منزل‌هاى‌