روستايى است آباد، واقع در راه ميان مدينه و مكّه (همان راه هجرت) و هشتاد و پنج كيلومتر با مدينه فاصله دارد.

(1)

اثافى البرمه‌

: اثافى، جمع «اثفيّه»، عبارت از سه سنگى است كه زير ديگ قرار مى‌گيرد. «برمه» ديگ. مقصود از «اثافى البرمة» در اينجا، آن سه سنگى است كه وقتى پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله به جنگ «العشيره» مى‌رفت، در بطحاء، ابن ازهر در زير ديگى قرار داد كه غذاى آن حضرت را در آن پختند.- «بطحاء ابن ازهر».

(2)

اثال:

(به ضمّ همزه)، ياقوت مى‌نويسد: اثال نام وادى‌اى است كه سيل آن به وادى ستاره مى‌ريزد و همان است كه به نام قديد شهرت دارد و در وادى خيمتى امّ معبد جريان مى‌يابد ... به همين دليل از آن نام بردم.

(3)

اثايه:

(به ضمّ همزه و فتح و كسر آن روايت شده است)، در راه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله به مكه كه با احرام رهسپار آنجا شد، از اين اسم ياد شده است ... از اثايه به نام‌هاى آبار الاثايه و «شرف الاثايه» ياد مى‌شود ... و امروزه ميان مسافران و بوميان به نام «شفيّه»، مصغّر «شفه» معروف است. بلادى محل آن را در سى و چهار كيلومترى بعد از مسيجيد (منصرف) تعيين كرده است. مسيجيد در راه شوسه مدينه به بدر قرار دارد.- نقشه رويثه و اثايه.

(4)

اثبه:

(به فتح همزه و ثاء)، سرزمينى است در نقيع، كه به نام غدير يا آب‌گيرى در آن، يعنى «غدير الاثبه»، خوانده مى‌شود.

(5)

اثرب:

تعبير ديگرى است از «يثرب».

(6)

اثيل:

مصغّر «اثل». پيشينيان محل آن را بين بدر و وادى الصفراء تعيين كرده‌اند؛ اين در حالى است كه بدر جزء وادى الصفراء مى‌باشد. بنابراين، ممكن است مقصودشان قريه «صفراء» باشد كه امروزه به نام «واسطه» معروف است و در بين راه مدينه و بدر جاى دارد.

از «اثيل» در شعر قتيله دختر نضر بن حارث كلده نام برده شده است.

پيامبر صلّى اللّه عليه و آله هنگام بازگشت از بدر نضر را به قتل رساند و دختر او شعرى در رثاى پدرش و مدح پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله سرود كه بيت نخست آن اين است: