زن است، اتّخاذ گرديد و مروه نام گرفت.[1]

در روايت ديگر امام عليه السّلام مى‌فرمايد:

وقتى ابراهيم، اسماعيل را در سرزمين مكه گذاشت، آن كودك تشنه شد.

مادرش (هاجر) بر بالاى كوه صفا رفت و فرياد زد: آيا در اين وادى كسى هست؟

سپس به طرف مروه و بر آن كوه بالا رفت و فرياد زد: آيا در اين وادى كسى هست؟ پاسخى نشنيد، تا هفت بار اين كار ادامه يافت، از اين رو خداوند سعى ميان صفا و مروه را، هفت بار سنت قرار داد.[2]]

(1)

صفّر:

- «مرج الصّفر».

[صفر:

كوه سرخ رنگى است نزديك مدينه و به گفته زبان‌شناسان عرب، ماه صفر از اين رو «صفر» ناميده شده كه در آن ماه، به كنار آن كوه مى‌رفته‌اند و امروزه طبق لهجه محلّى كه صاد سين تلفظ مى‌شود به آنجا «سفر» مى‌گويند كه در غرب «فرش ملل» واقع است.[3]]

(2)

صفراء:

وادى و نيز روستايى است ميان مدينه و بدر كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله بارها در آنجا فرود آمد. روستاى صفراء امروزه به نام «الواسطه» خوانده مى‌شود؛ اما وادى صفراء يكى از وادى‌هاى بزرگ حجاز است كه دهكده‌ها و خيف‌هاى‌[4] فراوان دارد. هرگاه از مدينه به سمت بدر بروى، از «فريش» كه بگذرى به ابتداى وادى صفراء مى‌رسى و در آن به راه خود ادامه مى‌دهى و از مسيجيد و خيف و واسطه (صفراى قديم) عبور مى‌كنى و سرانجام از بدر مى‌گذرى. پس، وادى صفراء در مسافت پنجاه و يك كيلومترى مدينه در راه بدر قرار دارد.

مى‌گويم از راه بدر؛ چون راه‌هاى خروجى اصلى مدينه عبارتند از:

1. راه مكه كه از بدر مى‌گذرد.

2. راه مكه از مسير هجرت. اين راه از بدر نمى‌گذرد.

3. راه مدينه به قصيم و رياض.

4. راه تبوك و اردن.

(3)

صفّوريه:

(به فتح اول و ضمّ و تشديد دوم و يا مخفّف)، دهكده‌اى است در شهرستان‌

______________________________
(1). علل الشرايع، ج 2، ص 431، ح 1

(2). همان.

(3). بلادى، ج 5، ص 148

(4). جاى فروتر از درشتى كوه و بلندتر از مسيل آب را خيف گويند- م.

[1] . علل الشرايع، ج 2، ص 431، ح 1

[2] . همان.

[3] . بلادى، ج 5، ص 148

[4] . جاى فروتر از درشتى كوه و بلندتر از مسيل آب را خيف گويند- م.