(1)

«ش»

[شاذروان:

به برآمدگى كوتاهى گفته مى‌شود كه به استثناى قسمت حجر اسماعيل، از سه سوى ديگر، به ارتفاع اندكى از مطاف، در پايين ديوارهاى جنوب غربى، جنوب شرقى و شمال شرقى كعبه قرار دارد. دهخدا شاذروان را معرّب شادروان ذكر كرده و معناى آن را پايه و اساس دانسته است.[1]

از نظر شيعه و بعضى از مذاهب اهل سنت، طواف بر روى شاذروان جايز نيست؛ زيرا شاذروان جزئى از كعبه است كه در بازسازى كعبه توسط قريش از قسمت شاذروان به بالا، اندكى از عرض بيرونى ديوار كاسته شد و در آن، حالت تورفتگى ايجاد گرديد و در نتيجه، برآمدگى ياد شده در پايين ديوارها به وجود آمد.[2]]

(2)

شاس:

هرگاه در نگاه كسى خشم و كينه نمايان شود، مى‌گويند: «شاس الرجل». و نيز «شاس» راهى بوده ميان مدينه و خيبر كه پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله هنگام رفتن به جنگ خيبر، از پيمودن آن خوددارى ورزيد و راه مرحب را در پيش گرفت؛ چرا كه آن حضرت فال نيك زدن را دوست داشت.

(3)

شاكر:

يكى از مخاليف (دهكده‌هاى) يمن در عهد پيامبر صلّى اللّه عليه و آله بوده است.

(4)

شام:

اين نام به سه صورت تلفظ مى‌شود:

مدّ بدون همزه، همزه با سكون و همزه مفتوح. نام شام در تاريخ، بر فلسطين، سوريه، لبنان و اردن اطلاق مى‌شود. در

______________________________
(1). دهخدا، ج 8، ص 12318

(2). برگرفته از جواهر، ج 19، ص 299

[1] . دهخدا، ج 8، ص 12318

[2] . برگرفته از جواهر، ج 19، ص 299