11. دو آيه كه در مصحف نگاشته نشد

ابو عبيد از ابو سفيان كلاعى [كه شخصى ناشناخته است‌] از مسلمة بن مخلد الانصارى- كه هنگام وفات پيامبر صلّى اللّه عليه و آله بيش از ده سال نداشت- روايت كرده كه روزى گفت: به من بگوييد كدام دو آيه از قرآن است كه در مصحف نگاشته نشده است؟ (مصحف، اصطلاحى تازه بود كه در ايام خلفا به كار مى‌رفت) ايشان پاسخ را ندانستند. ابو الكنّود سعد بن مالك نزد ايشان بود. مسلمه گفت: «... إنّ الّذين آمنوا و هاجروا و جاهدوا فى سبيل اللّه بأموالهم و أنفسهم ألا أبشروا أنتم المفلحون. و الذين آووهم و نصروهم و جادلوا عنهم القوم الذين غضب اللّه عليهم. أولئك لا تعلم نفس ما أخفي لهم من قرّة أعين جزاء بما كانوا يعملون».[1]

افزايش و كاهش، هيچگاه در قرآن راه ندارد و چنين عباراتى هرگز با شيوه بديع قرآن سازگار نيست. شايد مسلمه- كه از طرف يزيد بن معاويه بر مصر ولايت داشت و در همان جا به سال 62 وفات يافت- مانند برادر خود، اشعرى، اين مطلب را در پايان عمر كه دچار خرفتى و سفاهت شده بود گفته باشد.

12. سوره‌اى كه همسنگ برائت يا شبيه مسبّحات است‌

ابو موسى اشعرى به فرومايگى و كژانديشى معروف بوده است؛ به‌ويژه در پايان زندگى كه- به سفاهت و خرفتى‌اش افزوده شد و به همين دليل- موضع‌گيرى‌هايى سفيهانه و متضاد با مصالح اسلام و مسلمين داشت. همو در جنگ جمل مردم را از همراهى با امير مؤمنان عليه السّلام باز مى‌داشت.

داستان او با عمرو بن عاص در روز حكميت (جنگ صفين) معروف است.

ديدگاه ناراست او درباره قرآن از همين دست است. او عقيده داشت قرآن دچار تحريف شده و بخش عظيمى از قرآن حذف شده است.

مسلم در صحيح خود از ابو الاسود روايت مى‌كند: «ابو موسى اشعرى قاريان بصره را فرا خواند. پس سيصد تن كه قرآن را قرائت مى‌كردند بر او وارد شدند.

[1] . الاتقان، ج 3، ص 74.