و چنان باشند كه قرآن درباره بهشتيان فرموده است: «إِخْواناً عَلى‌ سُرُرٍ مُتَقابِلِينَ؛[1] برادرانه بر تخت‌هايى روبه‌روى يكديگر نشسته‌اند». [در قرآن، حدود الهى به روشنى بيان شده و بر ضرورت رعايت آنها تأكيد شده است:] «قُلْ مَنْ حَرَّمَ زِينَةَ اللَّهِ الَّتِي أَخْرَجَ لِعِبادِهِ وَ الطَّيِّباتِ مِنَ الرِّزْقِ؛[2] بگو زيورهايى را كه خدا براى بندگانش پديد آورد و [نيز] روزهاى پاكيزه را چه كسى حرام گردانيده است؟».

ليكن‌ «وَ مَنْ يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ؛[3] هركس از حدود الهى تجاوز كند به خود ستم كرده است»؛ زيرا اگر كسى از مرزهاى الهى تجاوز كند ديگر نبايد انتظار داشته باشد كه ديگران به حدود او تجاوز نكنند؛ در نتيجه، زندگى، جهنمى سوزان خواهد شد و نابسامانى و هرج‌ومرج كشنده، چهره حيات را فرا خواهد گرفت؛ چنان‌كه خداوند مى‌فرمايد: «ظَهَرَ الْفَسادُ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ بِما كَسَبَتْ أَيْدِي النَّاسِ؛[4] به سبب آن‌چه دست‌هاى مردم فراهم آورده، فساد در خشكى و دريا نمودار شده است».

امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد: «خداوند براى هرچيزى حدّى قرار داد و براى هر كس كه از آن حد و مرز تجاوز كند حدى قرار داد».[5] بارى، انسان آزاد آفريده شده است؛ اما آزادى به‌معناى رهايى از تمام قيود نيست؛ بلكه به‌معناى امكان بهره‌بردارى آدمى از حقوق خود است؛ حقوقى كه قانون شرع حكم آن را معين نموده است؛ ازاين‌رو بهره‌بردارى از لذايذ زندگانى در چارچوب قانون، خود بخششى است كه منع و محدوديت را بر پى دارد؛ بنابراين آزادى، به‌معناى رهايى در بستر زندگى نيست.

از آغاز هستى تاكنون همواره بين خواهش‌هاى نفسانى انسان و حدود قانون درگيرى شديدى وجود داشته است. مصلحان بزرگ هميشه تلاش كرده‌اند- با مبارزه‌اى خستگى‌ناپذير- با انانيت و خودكامگى آدمى به مخالفت برخيزند و اين جدال مادامى كه غرايز آدمى بر وجود او حكمرانى داشته و غرايز همان غرايز اوليه انسان‌هاى نخستين باشد، استمرار دارد؛ بنابراين، مبارزه همان مبارزه و انسان امروز

[1] . حجر 15: 47.

[2] . اعراف 7: 32.

[3] . طلاق 65: 1.

[4] . روم 30: 41.

[5] . وسائل الشيعه، ج 18، ص 310، شماره 3.