تيرهاى مسموم خود ساخته و آتش ديرينه منازعه اسلام و مسيحيت را هرچه بيشتر دامن بزنند. چنين است كه مى‌بينيم كسانى نظير «گلدزيهر» دانشمند و خاورشناس معروف در كتاب مذاهب التفسير الاسلامى خود، تمام كوشش خود را به كار بسته تا از ارزش و اعتبار نص وحى الهى و معجزه جاويد اسلام يعنى قرآن كريم بكاهد؛ او پديده اختلاف قرائت‌ها را دستاويز خود قرار داده و ادعا كرده است كه نص وحى فرود آمده شده از آسمان، دچار اختلاف شده و به گمان خود از متن اصلى قرآن سلب اطمينان نموده است. گلدزيهر در ديباچه كتاب خود چنين آورده است: «هيچ كتاب آسمانى يافت نمى‌شود كه گروهى از روى عقيده بر وحى بودن متن آن و نزولش از آسمان اصرار داشته باشند؛ با اين حال از آغاز دوران ظهورش تاكنون، دچار چنين آشفتگى و بى‌ثباتى‌اى- بدان‌گونه كه در قرآن سراغ داريم- شده باشد».[1] او ندانسته است كه مسأله اختلاف قرائات ربطى به مسأله تواتر نص قرآن- كتابى كه به يگانگى نزد جمهور مسلمانان محفوظ مانده و نسل به نسل و سينه به سينه منتقل شده است- ندارد. پيش از اين- در مبحث قرائات- آورديم كه تمام پيشوايان علوم قرآنى اتفاق دارند كه قرآن چيزى و قرائات چيز ديگرى است و هيچ‌يك ربطى به ديگرى ندارد. مطلبى كه سزاوار نبود از اهل تحقيق- همچون گلدزيهر- مورد غفلت قرار گيرد؛ هرچند ممكن است اين غفلت ناشى از تجاهل باشد.!

او- در اين خصوص- پا را فراتر گذاشته و روى مسأله‌اى كه از اهميت فراوان در حيات مسلمانان برخوردار است يعنى مسأله تحريف انگشت گذاشته است. او از رهگذر اين مسأله مى‌كوشد تا از منزلت قرآن بكاهد.

گلدزيهر در اثبات عقيده به تحريف، سخت مى‌كوشد تا آنرا به بزرگ‌ترين و ريشه‌دارترين گروه اسلامى نسبت دهد؛ گروهى كه داراى پيشينه‌اى كهن بوده و در تحكيم اركان دين و نشر احكام آن- خصوصا در زمينه خدمت به قرآن و تفسير و تبيين آن- گام‌هاى بلندى برداشته‌اند؛ اينان همان شيعيان خاندان پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و

[1] . مذاهب التفسير الاسلامى، ص 4.