شاهد در اين آيه، فرود آمدن حضرت عيسى عليه السّلام است كه پس از رحلت از اين جهان صورت مى‌گيرد و اين خود رجعتى است كه پيش از روز قيامت محقق مى‌شود.

على بن ابراهيم قمى از شهر بن حوشب‌[1] روايت مى‌كند: «حجاج بن يوسف ثقفى به من گفت:" آيه‌اى در قرآن است كه مرا بيچاره كرده است." گفتم:" كدام آيه؟" گفت:" آيه‌ وَ إِنْ مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ إِلَّا لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِهِ‌[2]، به خدا قسم من دستور كشتن يهودى و نصرانى را مى‌دهم و چشم به او مى‌دوزم تا ببينم لبش را حركت مى‌دهد؟ ولى هرگز حركت نمى‌دهد."

به او گفتم:" نه چنين نيست كه گمان برده‌اى."

گفت:" پس چگونه است؟"

گفتم:" عيسى عليه السّلام پيش از قيام قيامت از آسمان فرود مى‌آيد، آن‌گاه همه ملت‌هاى يهود و نصارى، پيش ازآن‌كه عيسى عليه السّلام بميرد، به او ايمان مى‌آورند و در نماز به حضرت مهدى عليه السّلام اقتدا مى‌كنند."

حجاج گفت:" اين را از كجا آوردى!"

گفتم:" از امام محمد بن على بن الحسين بن على بن ابى طالب عليهم السّلام."

آن‌گاه گفت:" آن را از چشمه زلالى دريافت كرده‌اى"»[3].

روايت‌هاى رجعت‌

علامه مجلسى پس از بيان روايت‌هاى رجعت، مى‌گويد: «براى كسانى كه به گفتار ائمه اطهار عليهم السّلام ايمان دارند، جاى شك و ترديد باقى نمى‌ماند كه مسأله رجعت‌

[1] . ابو سعيد شهر بن حوشب اشعرى از تابعان شمرده مى‌شود و در سال 111 وفات يافته است.

[2] . حجاج گمان مى‌كرد كه ضمير« قبل موته» به« أهل الكتاب» بازمى‌گردد.

[3] . تفسير قمى، ج 1، ص 158؛ مجمع البيان، ج 3، ص 137، با كمى اختلاف؛ تفسير فخر رازى، ج 11، ص 104.