[تا] مرا عبادت كنند و چيزى را با من شريك نگردانند».

در اين آيه خداوند به مؤمنان وعده مى‌دهد كه حكومت آن‌ها جايگزين همه حكومت‌ها شود و همه جهان در دست آنان قرار مى‌گيرد. اين وعده با ظهور امام زمان عليه السّلام تحقق مى‌پذيرد.

محمد بن ابراهيم نعمانى نقل مى‌كند كه شخصى از امام جواد عليه السّلام پرسيد: «آيا ممكن است پيش از تحقق علائم حتمى ظهور، حضرت حجت عليه السّلام ظهور كند؟»

امام جواد عليه السّلام در پاسخ گفتند: «آرى».

آن شخص پرسيد: «اگر چنين است، مى‌ترسم در ظهور حضرت نيز براى خدا بدا حاصل شود و ايشان ظهور نكند».

امام جواد عليه السّلام گفتند: «نه چنين نخواهد شد؛ زيرا علائم حتمى ظهور، وعيد است، اما ظهور حضرت حجت عليه السّلام وعده الهى است و خداوند در وعده‌اش تخلف نمى‌كند»[1].

خلف وعيد از نظر عقلانى هيچ قبحى ندارد؛ مانند اينكه مولا بگويد: «تو را مى‌زنم»، سپس لطف مى‌كند و او را نمى‌زند. كسى بر اين مولا ايراد نمى‌گيرد كه چرا نزدى؟

اما خلف وعده قبيح است؛ مانند اينكه مولا بگويد: «تو را به حج مى‌برم»، سپس به گفته‌اش عمل نكند.

4. وَ نُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِينَ* وَ نُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ وَ نُرِيَ فِرْعَوْنَ وَ هامانَ وَ جُنُودَهُما مِنْهُمْ ما كانُوا يَحْذَرُونَ‌[2]

اين آيه داستان نجات قوم موسى از دست فرعون را بيان مى‌كند؛ اما همه روايت‌ها اتفاق دارند كه هدف اصلى اين آيه حضرت حجت عليه السّلام است. خداوند مى‌فرمايد كه ما تصميم گرفتيم پيروزى و سلطه نهايى را به مؤمنان بدهيم. گاهى‌

[1] . الغيبه نعمانى، ص 303.

[2] . قصص، 5 و 6.