ولايت تشريعى‌

ولايت تشريعى به معناى زعامت سياسى- دينى امام معصوم است؛ به اين معنا كه: مسلمانان علاوه بر امور دينى بايد در امور سياسى نيز پيرو امامان معصوم عليهم السّلام باشند.

تفاوت ما شيعيان، با اهل تسنن در اين است كه ما ولايت امامان معصوم عليهم السّلام را با همه ابعادش پذيرفتيم، اما اهل تسنن ولايت دينى را از ولايت سياسى جدا كرده، تنها ولايت دينى را مى‌پذيرند. اهل تسنن معتقدند پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در جريان غدير به ولايت سياسى اشاره نكرده است، ازاين‌رو ولايت سياسى خلفا را پذيرفتند؛ حال‌آنكه ولايتى كه پيامبر صلّى اللّه عليه و آله در روز غدير مطرح كرد، جامع بين ولايت سياسى و ولايت دينى بود.[1]

ولايت تشريعى در زمان غيبت‌

زعامت سياسى- دينى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله به نص آيه‌ النَّبِيُّ أَوْلى‌ بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ‌[2] ثابت مى‌شود و اين ولايت براى مولا امير مؤمنان عليه السّلام به نص حديث غدير ثابت‌

[1] . براى تفصيل بيشتر به« آيه تبليغ» در بخش« آيه‌هاى ولايت» مراجعه كنيد.

[2] . احزاب، 6.