يحيى بن واضح: علماى اهل سنت متفقند كه يحيى بن واضح انسان هوشمندى نبوده است؛ ازاين‌رو او را جزو راويان ضعيف شمرده‌اند.

ابن جوزى كتابى در زمينه روايت‌هاى جعلى نوشته است. او در اين كتاب يحيى بن واضح را جزو راويان ضعيف مى‌شمارد و مى‌گويد: «نمى‌توان به روايت يحيى بن واضح اعتماد كرد».

عكرمه: ابو عبد اللّه عكرمة بن عبد اللّه از بربرى‌هاى مراكش است. او از شاگردان شايسته ابن عباس بود و ابن عباس براى آموختن قرآن و سنت به او تلاش فراوانى كرد. و چهل سال او را زير نظر داشت. عكرمه نيز فريفته ابن عباس بود و غير از او شخص ديگرى را نمى‌شناخت.

پس ازآن‌كه عكرمه به درجه فقاهت رسيد، ابن عباس به او گفت: «در آستانه خانه من بنشين و براى مردم فتوا بده.» عكرمه گفت: «تا هنگامى كه شما هستيد، من چگونه فتوا دهم!» ابن عباس در پاسخ گفت: «من مراقبت هستم؛ مى‌خواهم اين‌بار را تو از دوش من بردارى».

در اينجا لازم است با گوشه‌اى از زندگى ابن عباس نيز آشنا شويم:

ابن عباس پسر عموى پيامبر صلّى اللّه عليه و آله است و در سن يازده يا سيزده سالگى بود كه پيامبر اكرم از دنيا رفت. ابن عباس پس از رحلت پيامبر به دامان على عليه السّلام رفت و به دست ايشان تربيت شد. او- كه از مفسران بزرگ به شمار مى‌آيد- درباره دانش قرآنى خود گفته است: «هرچه درباره قرآن گفته‌ام از على آموخته‌ام».

ابن عباس هنگامى كه مولا امير مؤمنان عليه السّلام، در ظاهر، خانه‌نشين شد، از حضرت پرسيد: «وظيفه من چيست؟» حضرت فرمود: «در مسجد بنشين و تفسير قرآن بگو».

در زمان خلافت مولا، والى بصره شد و پس از شهادت حضرت على عليه السّلام به خدمت امام حسن عليه السّلام در كوفه شتافت و در آنجا براى امام حسن عليه السّلام بيعت‌