و كتب آمده است. يعنى آنان كتب و احاديثى را كه جمع كرده بودند، قبلا به امامان زمان خود عليهم السلام ارائه داده‌اند و ايشان آن احاديث را صحيح دانسته‌اند و آنها را نيكو شمرده‌اند و حتى از مصنفين آن كتاب تعريف كرده‌اند و دستور داده‌اند كه شيعيان به آن كتب عمل نمايند.

اگر من احاديث را از كتابهايى نقل كرده‌ام كه آنها مورد صحه امامان واقع نشده (يعنى امام نبوده كه بر آن صحّه گذارد) از اين جهت به آنها استناد كرديم كه احاديث آنها هم منطبق با احاديث همان كتابهاى مورد تصديق ائمه بوده‌اند و يا اينكه دلايل عقلى حكم مى‌كرد كه ما به صحت آنها اعتماد كنيم. يا اينكه آن حديث متضمن حكمى معلوم و قطعى و يا موعظه و پند و نصيحت و مانند آن بوده و يا مفاد حديث در باره مستحبّات بوده است. چون حديثى هست بدين مضمون كه مى‌گويد:

هر كسى كه به وى دستور انجام يكى از امور مستحب برسد و او آن عمل را بجا آورد، در آخرت به پاداش آن مى‌رسد اگر چه رسول خدا آن را نگفته باشد.

و مقام بحث ما گنجايش توضيح مفصّل اين حديث را نداشته و گواهيها و شهادات همه بزرگان دين براى عمل كردن به آن كافى است.

سپس مؤلف مى‌گويد: من سخنان خود را در همين جا ختم مى‌كنم و خداوند را بر نعمتهايش و توفيق بر تمام نمودن كتاب، سپاسگزارم. از خداوند مسألت مى‌كنم كه بواسطه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و ائمه عليهم السلام عاقبت ما را با مغفرت و رحمت خود ختم گرداند. چون عاقبت توأم با مغفرت خداوند بهترين عاقبت مى‌باشد. و ستايش مخصوص خداوند بوده و درود خداوند بر محمّد و اهل بيت او باد.

كتاب «جواهر السنية في الاحاديث القدسيه» به يارى و توفيق خداوندى به دست جامع آن كه نيازمند عفو و رحمت خداوند و شفاعت پيامبر و ائمه است «محمد بن حسن بن على بن محمد حرّ شامى عاملى» كه خداوند او و نياكانش را قرين عفو خود قرار بدهد، در تاريخ جمعه دهه آخر ماه مبارك رمضان سال 1056 هجرى قمرى پايان يافت.