نبود، مؤلف نمى‌گفت كه هر متعلم و يا هر هدايت خواه كافى است به اين كتاب مراجعه كند و احاديث آن را مورد عمل قرار بدهد.

و همچنين كسى كه قصدش از تأليف كتاب كوتاهى نكردن در خير خواهى است، هيچ گاه به مخلوط شدن كتابش به احاديث غير صحيح راضى نمى‌شود.

در حالى كه قصد او از تأليف كتاب كافى راهنمايى هدايت خواهان و عمل كردن شيعيان به احاديث آن تا روز قيامت است.

شيخ طوسى در كتاب «فهرست» مى‌گويد: عدّه زيادى از مؤلفين و اصحاب ما و صاحبان كتابهاى اصول، مذاهب فاسده را پذيرفته‌اند اگر چه كتابهاى آنان همواره مورد اعتماد بوده است.

سيد بزرگوار مرتضى علم الهدى در جواب «مسائل تبانيات» بر حسب نقل جماعتى كه از جمله آن جماعت شيخ حسن فرزند شهيد ثانى مى‌باشد، در كتاب «منتقى» و «معالم» خود از قول علم الهدى چنين مى‌گويد: بيشتر اخبارى كه در كتابهاى ما نقل شده معلوم است و صحت آنها قطعى مى‌باشد و صحيح بودن آنها يا از طريق تواتر بوسيله اشاعه و انتشار، ثابت شده است و يا از طريق اماره و علامتى كه بر صحت آن اخبار و راستگويى روايتگران آنها دلالت مى‌كنند.

پس آن احاديث موجب قطع و يقين هستند اگر چه در كتابها با يك سند مخصوص و معيّن از طريق واحد ذكر شوند. در معالم گفته: سيد مرتضى در محل ديگرى از كتاب «مسائل تبانيات» گفته كه: اصحاب ما به خبر واحد عمل نمى‌كنند و اگر ادعاء عمل به خبر واحد در باره آنها بشود قطعا بايد دفع گردد.

زيرا ما علم قطعى داريم به اينكه علماى شيعه اماميه معتقدند كه در شريعت عمل به خبر واحد جايز نبوده و نبايد به آنها اعتماد نمود. چون آنها نه حجت هستند و نه دلالت براى اثبات يك امر دارند و علماء در باره اين مسأله طومارها و رساله‌ها نوشته‌اند و عمل به خبر واحد را مستندا مردود شمرده و بر مثبتين آن اشكال وارد نموده‌اند. حتى بعضى از علماء به اين نظريه اضافه نموده و گفته‌اند: عقل هم حكم مى‌كند به اينكه عبادت خداوند بواسطه عمل كردن به خبر واحد محال است.

و نظر اين علماى شيعه در مورد خبر واحد همانند باطل شناختن قياس در