بر شانه‌هاى ايشان شنل‌ها و در دستهاى آنان جامها و كوزه‌هايى وجود دارد.

هنگامى كه روز قيامت فرا برسد، شهيد با شمشير آخته از گور بيرون مى‌آيد، در حالى كه از رگهاى گردن او خون مى‌ريزد، رنگ به رنگ خون ولى بوى آن مانند رائحه مشك است، و با اين حال از عرصه قيامت مى‌گذرد. سوگند به آن كسى كه جانم در دست اوست، اگر انبياء بر سر راه شهيدان باشند، به احترام آنها از مركب پياده مى‌شوند،[1] چرا كه مقام و ارزش شهيدان را در پيشگاه خدا مشاهده مى‌كنند.

و هر يك از شهيدان در باره هفتاد هزار نفر از خاندان و همسايگان خود شفاعت مى‌كند، تا آنجا كه همسايگان او بر سر همسايگى با وى با يك ديگر نزاع و دشمنى مى‌كنند. آنگاه شهيدان با من و با حضرت ابراهيم- ع- بر سفره جاودانى بهشت مى‌نشينند، و هر بامداد و شامگاه رحمت خداى متعال را ديدار مى‌كنند.

203-

با اسناد نقل شده امام رضا (ع) فرمود كه:

از امام محمد باقر (ع) فرمود كه:

از امام محمد باقر (ع) راجع به نماز مسافر سؤال شد، حضرت فرمودند كه پدرم در سفر نماز را شكسته مى‌خواند.

[1] به نظر مى‌رسد كه مقصود پيامبران غير اولو العزم باشند.( مترجم)