[پاداشها و كيفرها] همان اعمال شماست كه به جانب شما بازگردانده مى‌شود.» آنگاه امام اندكى سر [مبارك‌] خود را پايين انداخت، سپس [سر بلند كرد و] فرمود:

اى مفضّل! مردم همه سرگشته‌اند و در طغيان خود متردّد و سرمستند. اينان از شياطين و طاغوتهاى خود پيروى مى‌كنند. [ظاهرا] چشم دارند ولى [در واقع‌] كورند و نمى‌بينند. [ظاهرا] سخنگويند، امّا [در حقيقت‌] لالند و نمى‌انديشند، [در ظاهر] مى‌شنوند و ليكن [در حقيقت‌] كرند و نمى‌شنوند. به چيز اندك و پست خشنود گشتند و مى‌پندارند كه بر راه مستقيم هستند. از راه هوشمندان و اهل كياست منحرف و در چراگاه فاسدان و پليدان به چرا مشغول گشته‌اند. گويا اين گروه از فرا رسيدن مرگ ناگهانى در امانند و از مجازات و كيفر بركنارند.

اى واى بر اينان! چقدر تيره بختند! و چقدر دشوارى و عذاب آنان دراز است! در روزى كه هيچ يارى يار ديگر را يارى نمى‌كند [و بارى از دوش او بر نمى‌دارد] و جز آنكه خدايش رحم كند، هيچ كدام يارى نمى‌شوند.

مفضّل مى‌گويد: از سخنان امام- عليه السّلام- سخت به گريه افتادم. فرمود:

گريه نكن! اگر پذيرفتى و شناختى خلاصى و نجات مى‌يابى. آنگاه فرمود: از حيوان آغاز مى‌كنم تا در باره آن نيز همانند چيزهاى ديگر توضيح دهم:

در ساختار و شكل دهى بدنهاى آنها انديشه كن. مانند سنگ سخت نيست؛ زيرا اگر چنين باشد در وقت كار كردن و حركت نمودن انعطاف پذير نيست. نيز بسيار نرم و سست نيست كه بر پاى خود نايستد بلكه از گوشت نرم است. در ميان گوشتها استخوانهاى سخت و با صلابت آفريده شده و با عصب و عروق و ريشه‌ها