اين جاهلان نمى‌دانند كه اگر اين پندار واقع مى‌شد، گذشته از آنكه انسان، ديگر هيچ هراس و دلهره‌اى از مرگ نداشت و غرور بقا و سلامت، او را به ورطه سرمستى و خوشگذرانى مى‌كشانيد، باعث مى‌گشت كه مايعات شكم ترشح كند و سرازير شود و خواب و بيدارى او را بر هم زند و فاسد گرداند. نيز اين ترشحات، لباس و آراستگى انسان را آلوده مى‌سازد و در كل، زندگى شخص را خراب مى‌نمايد.

معده و كبد و قلب نيز با يك حرارت مشخّصى كه خداوند در درون انسان قرار داده كار مى‌كنند. اگر شكم شكافى داشت كه چشم درون آن را بنگرد و دست به آن برسد، هر آينه سردى دماى خارج به داخل بدن راه مى‌يافت. با حرارت بدن در مى‌آميخت و آن را از حالت تعادل خارج مى‌نمود؛ در نتيجه كار طبيعى احشا و درون انسان بى‌ثمر مى‌شد و شخص هلاك مى‌گشت. آيا نمى‌بينى جز آنچه در آفرينش پديد آمده، تمام پندارهاى خيال انسان، ناصواب و خطاست؟

[اسرار خوردن، خوابيدن و مجامعت كردن‌]

اى مفضّل! در خوردن، خوابيدن، مجامعت كردن و تدابير نهفته در آنها بنگر، براى هر كدام از اين افعال، محرّك و عاملى درونى پديد آمده: گرسنگى عامل خوردن و راحتى و قوام بدن است. بيخوابى و چرت زدن، عامل خواب، استراحت و تقويت بدن است. شهوت [و شعله‌ور شدن آن‌] عامل مجامعت و ماندگارى نسل است.

اگر انسان [گرسنه نمى‌شد و] در درون، تقاضاى طبيعى براى خوردن نمى‌يافت، بلكه از طريق ديگر به نياز بدنش به غذا پى مى‌برد، چه بسا بر اثر