از ميان مى‌رفت.

خراج پادشاهان به عمل نمى‌آمد و كسى قادر به ذخيره آنها براى بازماندگان نبود.

با اين همه، دانش ساخت برنج (مس زرد) و ساخت شيشه از رمل و نقره از سرب و طلا از نقره كه آن زيانها را ندارند به او داده شده است.

بنگر چگونه در آنچه زيان ندارد اراده آنان عملى مى‌شود امّا در آنچه بسيار به زيان آنان است به مقصد نمى‌رسند.

كسى كه معادن را بسيار عميق نمايد و سخت فرو برد به دره‌اى عظيم مى‌رسد كه آبى فراوان در آن جارى است و او به ژرفاى آب نتواند رسيد و از آن عبور نتواند كرد. در پشت آن، كوههايى از نقره نهفته است.

اينك در حكمت و تدبير اين امر بنگر. خداى جلّ و علا مى‌خواهد كه بندگانش قدرى از قدرتش و گستردگى خزائنش را دريابند و بدانند كه اگر خداى بخواهد، كوههايى از نقره بديشان مى‌دهد و ليكن صلاح و مصلحت آنان در اين نيست؛ زيرا چنان كه اشاره شد- اگر چنين چيزى واقعيت يابد ارزش جواهر نابود مى‌شود و سودمند نخواهد بود.

اين حقيقت را اين گونه درياب كه گاه مردم شى‌ء ظريف و ارزشمندى مى‌سازند. اين شى‌ء ظريف، تنها هنگامى از اين ارج و نفاست برخوردار است كه اندك و كمياب باشد، ولى آنگاه كه به طور گسترده در دسترس مردم قرار گيرد نزد آنان از ارزش مى‌افتد و قيمت آن كاسته مى‌شود. خلاصه، ارزش و نفيس بودن هر چيزى در كميابى و نبود آن است.