هم سود رساند و به كار آيد و هم از رساندن زيان به انسان باز ماند.

در آتش، ويژگى و خاصيت ديگرى نيز نهفته است و آن اين كه تنها در دسترس و اختيار انسان است؛ زيرا سود آن تنها به انسان مى‌رسد.

اگر آتش در اختيار او نبود در زندگى و معاش، زيان بسيار مى‌ديد. اما چهارپايان از آتش بهره نمى‌گيرند و از آن استفاده نمى‌نمايند.

از آنجا كه تقدير الهى بر اين تعلق گرفت، [كه انسان از آتش سود برد و حيوان نبرد] به او دستهايى و انگشتانى مناسب براى افروختن آتش و استعمال آن عطا فرمود ولى اگر چه به حيوان داده نشده اما در عوض به حيوان در برابر سختى و سرما شكيبايى و صبر بيشتر داده شده است تا دشواريهايى كه در وقت نبودن آتش به انسان مى‌رسد در وقت نبودن آتش به حيوان نرسد.

اينك تو را از سود آتش در [برافروختن‌] چيزى كه به ظاهر كوچك ولى در واقع پر ارزش و بزرگ است، آگاه مى‌كنم. اين جرم صغير همان چراغى است كه مردم آن را در دست مى‌گيرند و نيازهاى شبانه خود را با آن رفع مى‌كنند.

اگر اين شى‌ء نبود مردم گويى كه عمر خود را در قبر تاريك مى‌گذراندند.

در اين زمان چه كسى توان خواندن، نوشتن و حفظ كردن دارد؟ يا چه كسى در تاريكى شب چيزى مى‌بافد؟ اگر در دل تاريك شب بر كسى دردى سخت عارض مى‌گشت و به دارو و درمان نيازمند مى‌شد [بدون روشنايى‌] چه مى‌كرد؟

نيز در رسيدن و پختن خوردنيها و گرم كردن بدنها و خشك نمودن اشيا و تجزيه و تحليل كردن مواد به كار مى‌آيد. بى‌ترديد فوايد آتش در شماره نمى‌آيد و واضحتر از آن است كه نياز به ذكر داشته باشد.