چگونه آزاد كرده است، معاويه گفت: اى عمرو اگر در باره اين اسيران گوش به گفته تو دهم به كارى زشت و ناشايست دست آلوده باشم. آيا نبينى كه او[1] اسيران ما را آزاد كرده است؟ از اين رو دستور آزادى تمام كسانى را كه از سپاه على به اسارت گرفته بود صادر كرد. على چون از سپاه شام اسيرى مى‌گرفت او را آزاد مى‌كرد، مگر آنكه آن اسير خود يكى از ياران وى را كشته بود، كه در اين صورت وى را به (قصاص او) مى‌كشت. اما اسيرى را كه آزاد كرده بود و او ديگر بار به معاويه پيوسته و از نو به ميدان آمده و گرفتار شده بود، آزاد نمى‌كرد و مى‌كشت. على زخميان را تمام‌كش‌[2] نمى‌كرد، و كسانى را كه در صفّين به قرارگاه معاويه گريخته و پشت به ميدان كرده بودند نيز نمى‌كشت.

[نظر سليمان بن صرد در باره پيمان‌نامه‌]

نصر، از عمر بن سعد، از صعقب بن زهير، از عون بن ابى جحيفه‌[3] كه گفت:

نظر سليمان بن صرد پس از نگارش پيمان‌نامه، سليمان بن صرد، در حالى كه بر چهره‌اش زخم شمشير داشت، نزد امير مؤمنان على آمد. چون على به وى نگريست گفت:

فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‌ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِيلًا.

پاره‌اى از مؤمنان به عهد و پيمانى كه با خدا بستند كاملا وفا كردند، برخى بر آن عهد ايستادگى كردند (تا به راه خدا شهيد شدند) و برخى به انتظار (فيض شهادت) مقاومت كرده و هيچ عهد خود را تغيير ندادند[4].

تو از آنانى كه در انتظار (شهادت) هستى و عهد خود را تغيير نداده‌اى. گفت:

اى امير مؤمنان، اگر من ياورانى مى‌يافتم، هرگز چنين پيمان‌نامه‌اى نوشته نمى‌شد.

[1] متن« الا تراه» و در اصل‌[ الا ترى‌].

[2] متن« و كان علىّ لا يجهز على جرحى» و در اصل به تحريف‌[ ... لا يجبر ...].

[3] عون بن ابى جحيفة( با تقديم جيم و بر وجه تصغير) السّوائى( به ضم سين) الكوفى، يكى از ثقات طبقه چهارم است. در سال 116 درگذشت. تقريب التهذيب.

[4] الاحزاب، 23