شعر ابو محمد اسيّدى در باره صفين‌

ابو محمد، نافع بن اسود تميمى‌[1] سرود:

هلا از من على را شادباش و درود گوييد كه تحمّل چنين كوه گرانى را به ضرورت پذيرفته است.

وى بارگاه اسلام را، پس از ويرانى، از نو بر آورد و جمعى از دونان بر ضدّش برخاستند و سپس آرام شدند.

گوييا هنگام نابودى آن، و پس از ويرانى، پيامبر با سنّتهايى كه نهاده است نزد ما باز آمد و به نوسازى پرداخت‌[2].

راوى گويد:

و چون على از صفّين به در آمد، وى چنين سرود:

چه بسيار مرد دو مويه (كلانسال) به خون خفته را در دمشق و زمينهاى آن وا نهاديم و چه بسا زن دو موى كه سوگوار شد.

و چه بسا زن داغدارى كه نيزه‌ها جان همسرش را شكار كرد و اينك خود در شمار بيوگان در آمده است، بر داغ مرگ شوهرى (بى‌دفاع) كه سپيده دم رهسپار شد و تا روز شمار، ديگر باز نمى‌گردد[4]، به زارى مى‌گريد.

[1] ابو محمد، نافع بن اسود بن قطبة بن مالك تميمى اسيّدى( به تشديد ياء) از بنى اسيّد بن عمرو بن تميم. مرزبانى گويد: شاعرى مخضرمى است كه كنيه ابو محمد داشت. دارقطنى در المؤتلف گويد: ابو محمد، نافع بن اسود در فتوحات عراق حضور داشت.- الاصابة، 8849. در اصل به تحريف‌[ ابو مجيد].

[2] اين قطعه در شنهج نيامده است.

[3] اشمط و شمطاء- مرد يا زنى كه موى سياه و سپيد به هم آميخته دارد و به اصطلاح مويش« جو گندمى» شده است.- م.

[4] متن به تصحيح قياسى« فليس الى يوم الحساب بقافل- راجع» و در اصل به خطا[ ... بغافل‌].