ليس بينى و بين قيس عتاب^ غير طعن الكلى و ضرب الرّقاب ميان من و قيس گفتگوئى جز دريدن جگرگاهها و زدن گردنها نيست (و زبانى جز زبان شمشير نباشد)».

على (پس از خواندن اين جواب) گفت:

إِنَّكَ لا تَهْدِي مَنْ أَحْبَبْتَ وَ لكِنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يَشاءُ وَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِينَ‌ چنين نيست كه هر كه را تو بخواهى هدايت توانى كرد، ليكن خداوند هر كه را خواهد هدايت مى‌كند و او به حال آنان كه قابل هدايتند آگاهتر است‌[1].»

[گذر بر پل رقّه‌]

نصر: عمر، از حجّاج بن ارطاة، از عبد اللّه بن عمّار بن عبد يغوث:

على به مردم رقّه گفت: پلى برايم بسازيد كه از آن بگذرم و به شام روى آرم. آنان خوددارى كردند و كشتيهايشان را نيز پيشتر در ساحل طرف خود گرد آورده بودند، پس على از آنجا حركت كرد تا (در نقطه‌اى دورتر) از پل منبج گذر كند، و اشتر آنجا ماند و به آنان ندا در داد و گفت: اى كسانى كه در اين دژ حصار گرفته‌ايد، به خدا سوگند اگر امير مؤمنان از اينجا برود و شما در كنار شهر خود براى او پلى نساخته باشيد كه از آن بگذرد بى‌گمان شمشير در ميان شما نهم و رزمجويانتان را بكشم و سرزمينتان را ويران كنم و اموالتان را بگيرم. آنان به كنكاش نشستند و گفتند: اشتر بدانچه گويد[2] عمل كند و به يقين على او را اينجا گذاشته و بر ما گماشته تا گزندى از جانب او بر ما وارد كند[3]. پس به او پيام دادند: ما براى شما پلى خواهيم زد. ايشان پذيرفتند، و اشتر به على گزارش داد،

[1] القصص، 56

[2] در متن« يفى بما يقول» و در شنهج‌[ ... بما حلف بدانچه سوگند خورد].

[3] متن« ان عليا خلّفه علينا ليأتينا منه الشر» و در شنهج‌[ و انّما خلفه على عندنا ليأتينا بشرّ همانا على او را نزد ما بجاى نهاد تا شرّى از جانب او متوجه ما سازد].